Świetna rzecz. Autorzy posiedli kilka ważnych talentów: to wrażliwość na szczegóły, umiejętność taktownego oddania głosu tym, których warto wysłuchać i zdolność przeistaczania suchych faktów w poezję. Te talenty pozwoliły im stworzyć książkę niemal epicką, która buduje panoramiczny obraz ze skrawków, urywków, strzępków ludzkich losów i historii.
Podoba mi się już sam pomysł tropienia życia wśród ruiny, szukania jego śladów w głuchej pustce. Do tego potrzeba i oka, i detektywistycznej dociekliwości. Islandia – wyspa, która fascynuje swoją osobnością, swoim niejednoznacznym obliczem – jest tu sportretowana poprzez swoje kruche fragmenty, często w dodatku opuszczone. Ale to właśnie ich badanie, ich delikatny, ale skrupulatny rozbiór pozwala uchwycić to widmo, które wymyka nam się, gdy usiłujemy poznać kraj oczami turystów, zgłębić go przez urlopowe postrzeganie.
Druga bardzo mocna strona tej książki to sam styl narracji. Berenice Lenard i Piotrowi Mikołajczakowi udała się rzecz bardzo trudna: przekazać zachwyt bez użycia przymiotników. Nie liczyłam, ale dałabym sobie coś uciąć (najchętniej włosy :), że nie znajdziemy w tekście silnej reprezentacji epitetów typu: wspaniały, wzruszający, piękny, zachwycający czy niesamowity. A jednak czytając go czujemy, że takie emocje są w nim obecne, że były obecne przy jego tworzeniu. I zostały nam świetnym piórem przekazane.
Melancholia, jaką przesycona jest cała historia, nie jest ckliwa ani sentymentalna. Jest subtelna, a jednocześnie do głębi poruszająca; obejmuje refleksję nad tym, jak brutalne koła historii i przyrody determinują ludzkie losy. Przejście od faktów do liryki, od prozy do poezji jest w tej książce niemal mimowolne, naturalne. Przykład: fragment o opuszczonych budynkach fabrycznych w Djupaviku, dawnej przetwórni śledzi na północnych rubieżach dzikich Fiordów Zachodnich: „Pozostały (...) potężne betonowe zbiorniki o spękanej, chropawej, pulsującej fakturze. U dołu ciemnieją i szarą struga wpływają z powrotem do ziemi”.
Każde z odwiedzonych i opisanych miejsc to pole do innych obserwacji, pretekst dla innej opowieści, ale wszystkie te opowieści jakoś się krzyżują, splatają w obraz kraju ludzi nie idealnych, nie posągowych, a jednak ciekawych, upartych i wytrwałych, poszukujących sposobu wsp

Świetna rzecz. Autorzy posiedli kilka ważnych talentów: to wrażliwość na szczegóły, umiejętność taktownego oddania głosu tym, których warto wysłuchać i zdolność przeistaczania suchych faktów w poezję. Te talenty pozwoliły im stworzyć książkę niemal epicką, która buduje panoramiczny obraz ze skrawków, urywków, strzępków ludzkich losów i historii.
Podoba mi się już sam...