Luźne impresje o czasach powstawania państw skandynawskich. Dużo cytatów z sag, dużo o Wyspach Brytyjskich, mało o procesie budowy Norwegii.

Luźne impresje o czasach powstawania państw skandynawskich. Dużo cytatów z sag, dużo o Wyspach Brytyjskich, mało o procesie budowy Norwegii.

Znakomity znawca średniowiecznych dziejów Skandynawii zabiera nas w podróż po historii norweskiej "epoki wikingów". Od razu należy zaznaczyć, iż Jakub Morawiec, w odróżnieniu od innych specjalistów (szczególnie zagranicznych) zamyka ten okres nie śmiercią Haralda Srogiego w 1066 r. na ziemi angielskiej, lecz śmiercią króla Magnusa w 1103 roku na ziemi irlandzkiej. Obie te daty są symboliczne, a więc nauka nie prowadzi specjalnego sporu w tym zakresie. Norwegia, jako "dziewica Odyna", odegrała we wczesnym średniowieczu na północy Europy sporą rolę. Autor omawia chronologię wydarzeń w sposób dosyć sprawny. Nie można narzekać na zbytnie dłużyzny. Dużą uwagę poświęca motywom przyjęcia w "kraju fiordów" chrześcijaństwa, a także wprowadzania go "ogniem i mieczem" przez króla Olafa. Dla osób, które nie orientują się za bardzo jak w pogańskich krajach przebiegał ten proces, relacja ta może być sporym zaskoczeniem. W książce pojawiają się także odniesienia do Polski, a to za sprawą córki Mieszka I, którą tradycja skandynawska zna pod imieniem Sygrydy Dumnej. Opisy tego jak to Olaf Tryggvason spoliczkował ją, gdyż nie chciała przyjąć chrztu jako warunku małżeństwa, czy też śmierci jednego z jej amantów - Haralda, podczas próby nakłonienia jej do oddania mu ręki, należą do ciekawszych w książce.
Całość zgrabnie przedstawiona, także z czystym sumieniem mogę polecić tę publikację każdemu, kto chce się choć trochę dowiedzieć o początkach tego przepięknego kraju.

Znakomity znawca średniowiecznych dziejów Skandynawii zabiera nas w podróż po historii norweskiej "epoki wikingów". Od razu należy zaznaczyć, iż Jakub Morawiec, w odróżnieniu od innych specjalistów (szczególnie zagranicznych) zamyka ten okres nie śmiercią Haralda Srogiego w 1066 r. na ziemi angielskiej, lecz śmiercią króla Magnusa w 1103 roku na ziemi irlandzkiej. Obie te...

Jakub Morawiec to jeden z czołowych polskich badaczy zajmujących się dziejami średniowiecznej Skandynawii, który na swoim koncie ma kilka solidnych pozycji dotyczących tego okresu, takich jak biografia króla Kanuta Wielkiego, „Wolin w średniowiecznej tradycji skandynawskiej” czy obszerne opracowanie zatytułowane „Między poezją, a polityką. Rozgrywki polityczne w Skandynawii w XI wieku w świetle poezji ówczesnych skaldów”.

Tym razem Morawiec na historyczny warsztat bierze proces kształtowania się norweskiej państwowości. Swój wywód rozpoczyna od zarysowania sytuacji politycznej na początku epoki wikingów nie tylko na Półwyspie Skandynawskim ale także na Islandii i Wyspach Brytyjskich. Kończy natomiast na rządach króla Magnusa Bosego przypadających na przełom XI i XII stulecia.

Autor opiera się na analizie pisanych źródeł historycznych, a w szczególności nordyckich sag i utworów poetyckich. Kilkukrotnie odwołuje się również do odkryć archeologicznych. Opisuje zaciekłą rywalizację o norweską koronę oraz dążenia poszczególnych królów do centralizacji władzy i konsolidacji kraju. Dla lepszego zobrazowania wydarzeń w samej Norwegii zarysowuje także sytuację polityczną w regionie jak i na obszarach pozostających w kręgu wikińskich wpływów. Badacz sporo miejsca poświęca postaciom Olafa Tryggvassona i jego następcy Olafa Haraldssona. Obaj królowie nie tylko usilnie dążyli do kontroli nad wszystkimi regionami Norwegii lecz prowadzili także (zwłaszcza Olaf Haralddson zwany Świętym) szeroko zakrojoną akcję chrystianizacyjną.

Podsumowując - książka Morawca w przejrzysty i zwięzły sposób przybliża czytelnikowi narodziny i kształtowanie się norweskiej państwowości. Jest to solidna pozycja, którą można polecić zarówno pasjonatom epoki wikingów jak i tym, którzy chcą poznać burzliwe dzieje wczesnośredniowiecznej Norwegii.

Jakub Morawiec to jeden z czołowych polskich badaczy zajmujących się dziejami średniowiecznej Skandynawii, który na swoim koncie ma kilka solidnych pozycji dotyczących tego okresu, takich jak biografia króla Kanuta Wielkiego, „Wolin w średniowiecznej tradycji skandynawskiej” czy obszerne opracowanie zatytułowane „Między poezją, a polityką. Rozgrywki polityczne w Skandynawii...

Niestety, w książce Jakuba Morawca początek procesu państwotwórczego został tylko „liźnięty”. Dalej nie ma już się do czego doczepić – jasny, klarowny wykład dziejów Norwegii od Haralda I Pięknowłosego do Haralda III Srogiego (Hårdråde) zmarłego w 1066 roku. Potem już bardziej pobieżne – na jedenastu stronach – zaprezentowanie Norwegii pod rządami kolejnych władców, aż do śmierci Magnusa Bosego.

WIĘCEJ:
http://seczytam.blogspot.com/2017/05/jakub-morawiec-norwegia.html

Niestety, w książce Jakuba Morawca początek procesu państwotwórczego został tylko „liźnięty”. Dalej nie ma już się do czego doczepić – jasny, klarowny wykład dziejów Norwegii od Haralda I Pięknowłosego do Haralda III Srogiego (Hårdråde) zmarłego w 1066 roku. Potem już bardziej pobieżne – na jedenastu stronach – zaprezentowanie Norwegii pod rządami kolejnych władców, aż do...

Od dłuższego czasu miałem nadzieję na pojawienie się państw skandynawskich w cenionej przeze mnie serii "Początki Państw" toteż "Norwegię" dorwałem już w dniu premiery. Nie zawiodłem się lecz muszę przyznać, że jeśli chodzi o szczegółowość analizy wyżej stoją "Czechy" i "Węgry". Autor porusza się z wielkim znawstwem w gąszczu sag oraz propagandowej poezji skaldów starając się wyłuskiwać z nich prawdziwy przebieg zdarzeń, co nawiasem mówiąc zachęciło mnie do sięgnięcia po inne dzieło Autora, poświęcone w całości temu zagadnieniu. Przebieg wydarzeń politycznych, rywalizacji między rodami z północy i z południa Norwegii oraz walk z Duńczykami jest przedstawiony klarownie i ogólnie bez zarzutu. Brakowało mi natomiast osadzenia tych wydarzeń w realiach Norwegii IX i X wieku, a więc omówienia struktury społecznej czy systemu sprawowania władzy; uważam także że zamiast opisywać politykę religijną przy każdym z władców lepiej byłoby się pokusić o odrębny rozdział poświęcony chrystianizacji a jednocześnie choć napomknąć o wierzeniach pogańskich. Podobnie na odrębny rozdział zasługiwała wg mnie historia zasiedlania Wysp Owczych, Szetlandów czy Orkadów. Nie zmienia to faktu że jest to książka dobra i nie miałbym nic przeciwko temu żeby ten sam Autor dołączył Szwecję do zacnej serii "Początki państw".

Od dłuższego czasu miałem nadzieję na pojawienie się państw skandynawskich w cenionej przeze mnie serii "Początki Państw" toteż "Norwegię" dorwałem już w dniu premiery. Nie zawiodłem się lecz muszę przyznać, że jeśli chodzi o szczegółowość analizy wyżej stoją "Czechy" i "Węgry". Autor porusza się z wielkim znawstwem w gąszczu sag oraz propagandowej poezji skaldów starając...