Sięgnęłam po nią widząc na okładce zachęcające słowa Simona Becketta: „Niesamowicie pomysłowy debiut, zmrozi cię do kości”. No nie zmroził… Strasznie męcząca książka, mało wciąga, pod byle pretekstem ją odkładałam, gdyż nie zachęcała by się w nią zagłębić i poznać dalsze losy bohaterów. Przyznam, że czytałam ją trochę z przymusu, bo kończył mi się czas jej wypożyczenia z biblioteki. Usypiałam już od pierwszych stron, liczyłam ile zostało do końca. Ale dotarłam do ostatniej strony…
Książka od początku jest bardzo chaotyczna, pojawiają się liczne błędy stylistyczne, tłumaczeniowe, brak znaków interpunkcyjnych, przez co czyta się jeszcze ciężej. Ruszyła się dopiero w połowie, ale też bez szału. Jeśli ktoś jakimś cudem dotrwa do jej połowy, to pewnie ją skończy, choć będzie zawiedziony… Książka nie trzyma w napięciu, posiada otwarte zakończenie. Z pewnością nie przeczytam dalszych części jeśli się pojawią. Mimo wszystko nie czuję by był to stracony czas, ale nie polecam jej.

„Kości. Chroniłem je. Byłem ich kustoszem (…) Dbałem o rodzinną kolekcję. To była moja praca. Moja powinność (…) Opiekowałem się nimi. Okazywałem im szacunek (…)
Ból straty mógł człowieka pochłonąć, jeśli tylko mu się na to pozwoliło. Niektóre nieszczęsne dusze, kiedy go już dopuszczą, nigdy nie są w stanie ponownie odetchnąć (…)”

Sięgnęłam po nią widząc na okładce zachęcające słowa Simona Becketta: „Niesamowicie pomysłowy debiut, zmrozi cię do kości”. No nie zmroził… Strasznie męcząca książka, mało wciąga, pod byle pretekstem ją odkładałam, gdyż nie zachęcała by się w nią zagłębić i poznać dalsze losy bohaterów. Przyznam, że czytałam ją trochę z przymusu, bo kończył mi się czas jej wypożyczenia z...