Jako wierząca i religijna osoba od dawna przez różnych znajomych byłam zachęcana do przeczytania "Chaty". Ostatecznie do sięgnięcia po nią przekonała mnie zbliżająca się premiera filmu - jak wielu, przed obejrzeniem ekranizacji, lubię znać książkę.

Mimo oczekiwań moich znajomych, nie zakochałam się w tej książce bez pamięci i nie wielbię jej bezkrytycznie, ale dostrzegam kilka dość mocnych plusów.

Pierwszy plus za podjęcie tematu: jak można sądzić po reakcjach czytelników i ilościach sprzedanych egzemplarzy, zdecydowanie brakuje nam poważnie potraktowanego pierwiastka duchowego (zarówno w literaturze jak i w życiu), a książka ta wyraźnie wypełniła jakąś niszę.
Drugi plus za to, że kwestie wiary i religii zostały opisane po prostu, bez zadęcia, bez "lukru".
Trzeci za nieortodoksyjne przedstawienie postaci Boskich.
Czwarty za rzetelną, w miarę kompletną wiedzę teologiczną przedstawioną w prosty i atrakcyjny sposób (autor jest zapewne protestantem, ja katoliczką, więc z niektórymi jego tezami nie do końca się zgadzałam, ale to nie jest wada powieści, tylko różnica opinii - zresztą większość zasadniczych prawd poruszanych w książce jest uniwersalna dla różnych wyznań).
Piąty za to, że opowiedziana historia inspiruje do przemyślenia własnego życia, relacji, religijności.
Szósty za postać Macka - konkretnego, "swojego chłopa", niepozbawionego inteligencji, poczciwego, choć też mającego swoje wady i grzechy.

Nie spodobał mi się pomysł na to, jak Mack zdecydował się jechać do chaty: wg mnie, zupełnie niewiarygodny... Ale to drobiazg. Znacznie bardziej raziła mnie dosłowność w przedstawieniu Trójcy Świętej. Takie odarcie z tajemnicy. Wiem, że chodziło o przybliżenie Boga człowiekowi, ale dla mnie było to zbyt ziemskie. O wiele bardziej przemawia do mnie niewymuszona alegoryczność C. S. Lewisa. Taka nachalna personifikacja boskości chcąc nie chcąc musi uwypuklać pewne aspekty, a inne pomijać - będzie więc postać Boga redukować do naszych wyobrażeń.
Druga poważna sprawa, która psuła odbiór całości to przegadanie. Miałam wrażenie, że Bóg Younga ciągle mówi. Ciągle o sobie opowiada. Mam wrażenie, że ten biblijny więcej działa, mniej gada. I więcej tego działania chciałabym też doświadczyć w powieści.

Jako wierząca i religijna osoba od dawna przez różnych znajomych byłam zachęcana do przeczytania "Chaty". Ostatecznie do sięgnięcia po nią przekonała mnie zbliżająca się premiera filmu - jak wielu, przed obejrzeniem ekranizacji, lubię znać książkę.

Mimo oczekiwań moich znajomych, nie zakochałam się w tej książce bez pamięci i nie wielbię jej bezkrytycznie, ale dostrzegam...