Książka przypominająca bardziej fragmentaryczne notatki niż nieprzerwaną narrację. Sprawia, że nie identyfikujemy się z bohaterami, lecz jednocześnie możemy się przyjrzeć społeczeństwu Abchazji i zmianom jakie w nim zachodzą. Autor spotyka się z przedstawicielami polityki (różnych ugrupowań), nauki, sztuki a także zwykłymi obywatelami. Z każdym stara się porozmawiać, wysłuchać go. Reportaże cenne również ze względu na rozpiętość czasową, obejmującą niemalże dwadzieścia lat. A także z powodu takich perełek jak ta: "Nieuleczalna kaukaska choroba: każdy musi być najstarszy, najodważniejszy, najbardziej gościnny. I każdy - najbardziej pokrzywdzony. Sto narodów wybranych. Na paruset tysiącach kilometrów kwadratowych. Kto się nie zgadza - ten wróg. Kto wątpi - tego podkupili. A kto się zbyt szczegółowo dopytuje - nie ma serca" i ta: "Abchazowie znienawidzili Gruzinów - i o to pewnie chodziło Moskwie. W więzieniu ludów, jakim był ZSRR, lęk nadzorców budziła wizja solidarnego buntu osadzonych. Póki ci bili się między sobą o lepsze miejsca w celach, nie było powodu do obaw". Polecam.

Książka przypominająca bardziej fragmentaryczne notatki niż nieprzerwaną narrację. Sprawia, że nie identyfikujemy się z bohaterami, lecz jednocześnie możemy się przyjrzeć społeczeństwu Abchazji i zmianom jakie w nim zachodzą. Autor spotyka się z przedstawicielami polityki (różnych ugrupowań), nauki, sztuki a także zwykłymi obywatelami. Z każdym stara się porozmawiać,...