Claudio Magris to jeden z największych włoskich pisarzy naszych czasów.
Bohaterem książki jest bezimienny mężczyzna, jednak pisarz zainspirował się wybitną indywidualnością profesora Diego de Henriguez, niezłomnego triestesteńczyka, o rozległej kulturze i wielkiej pasji, który poświęcił swoje życie na zbieraniu broni i wszelkiego rodzaju sprzętu wojennego, aby założyć Muzeum Wojny.
Poświęcił on całe życie swojemu dziełu, jak też obsesyjnemu marzeniu, które zaczyna realizować w Trieście.
Jednak mężczyzna ginie w pożarze magazynu, gdzie spał wśród eksponatów swojego Muzeum, w pożarze bardzo tajemniczym, który stał się powodem śledztwa zakończonego praktycznie niczym.
Jest to fikcja literacka - zaczerpnięta z rzeczywistości, historia i portret głównego bohatera są zmyślone.
Po śmierci kolekcjonera jego dziełem zajmuje się Luiza Brooks - córka żydówki i czarnoskórego żołnierza.
Kobieta zawsze zastanawiała się, dlaczego nikt, szczególnie z żydowskich krewnych i znajomych nigdy nie wspominał o jej matce. Nigdy też nie mówiono imion lecz tylko wspominano bezosobowo np. spalony w Majdanku, spopielona w Treblince.
Jednak mówiono po imieniu o jej wuju Grinim - żydowskim donosicielu, który wraz z żoną - Marią wydał wielu żydów na śmierć.
Kolekcjoner żył zaś jedynie dla swojego Muzeum, chciał pokazać, że działa, bomby i czołgi to niewinne zabawki, gdyż uważał, że śmierć jest jedynie złudzeniem wywołanym przez strach. Nawet nie przypuszczał, że to jego Muzeum stanie się triumfem śmierci.
Stanie się Muzeum nienawiści.
Autor w swej książce opisuje szczegółowo poszczególne sale w Muzeum militarnym, i tak np. w jednej jest karabin maszynowy, naboje, w innej łuk ze strzałami, haubica i pociski, jeszcze w innej dżip, niemiecki i amerykański. W ostatniej zaś sali wybuchł pożar i oprócz notatników i kalendarza nie zostało nic. Kartki spadają na ziemię, pokrytą sadzą.
Wiatr wyrywa płomieniom kilka kartek i sprawia, że lecą ku morzu, toną w wodzie.
Są to białe kartki z liczbami i nazwiskami skremowanych, niewinnych ludzi, które wyrzucone są do morza jak nieczystości, a co ogłasza sędzia na rozprawie sądowej?
Tragiczne losy zagazowanych ludzi splatają się z fikcją, tak aby jeszcze dobitniej autor mógł oddać klimat jaki panuje w Muzeum oraz aby pobudzić wyobraźnię czytelnika, a tym samym sprawić, że po tę książkę sięga się chętnie.
Na koniec za autorem chcę przywołać zdanie skierowane do nieznanego przechodnia mijającego grób kolekcjonera - prośbę o oddanie mu swojego miecza, aby ten już nigdy nikogo nie ugodził.
Zachęcam bardzo do czytania.
Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Claudio Magris to jeden z największych włoskich pisarzy naszych czasów.
Bohaterem książki jest bezimienny mężczyzna, jednak pisarz zainspirował się wybitną indywidualnością profesora Diego de Henriguez, niezłomnego triestesteńczyka, o rozległej kulturze i wielkiej pasji, który poświęcił swoje życie na zbieraniu broni i wszelkiego rodzaju sprzętu wojennego, aby założyć...