„-A więc dobrze, niech zgadnę. Mama nie przestaje dzwonić, bo zgubiła kolczyk gdzieś między Ritzem a Alainem Ducasse'm i chce, żebyście go znalazły, chociaż jest w Paryżu, a wy w Nowym Jorku.
Prychnęłam.
-Myślisz, że coś takiego doprowadziłoby nas do tego stanu? Przecież na tym polega nasza praca. Takie rzeczy robimy codziennie. Zaproponuj coś trudniejszego.”

Czy droga na skróty zawsze jest tą najwłaściwszą? Czy warto dla osiągnięcia wymarzonego celu porzucić własną godność, zaniedbywać rodzinę i przyjaciół, tracić zdrowie (z powodu nieustannego stresu, braku snu i braku czasu na normalne spożycie posiłku) oraz tolerować skandaliczne zachowanie się innych wobec nas? Andrea Sachs, główna bohaterka książki „Diabeł ubiera się u Prady”, na własnej skórze przekonała się, że odpowiedź na dwa powyższe pytania brzmi: nie.
Drodzy Czytelnicy, którzy pracujecie – doceńcie swoich szefów! Zawsze mogliście trafić na Mirandę Priestly – kobietę całkowicie pozbawioną szacunku i życzliwości do drugiej osoby, wykorzystującą bezczelnie pracowników 24 godziny na dobę, o lodowatym usposobieniu, roztaczającą aurę przerażenia i paniki wśród poddanych, wymagającą realizacji kompletnie niemożliwych do spełnienia zadań.
„Diabeł ubiera się u Prady” to typowa książka na jeden wieczór. Ups, biorąc pod uwagę jej objętość, będzie to raczej kilka wieczorów, całkiem przyjemnych :) Bo powieść czyta się lekko, z uśmiechem na twarzy. Do tego piękny happy end, kiedy Andrea w końcu obiera taką drogę, którą powinna wybrać od samego początku.

„-A więc dobrze, niech zgadnę. Mama nie przestaje dzwonić, bo zgubiła kolczyk gdzieś między Ritzem a Alainem Ducasse'm i chce, żebyście go znalazły, chociaż jest w Paryżu, a wy w Nowym Jorku.
Prychnęłam.
-Myślisz, że coś takiego doprowadziłoby nas do tego stanu? Przecież na tym polega nasza praca. Takie rzeczy robimy codziennie. Zaproponuj coś trudniejszego.”

Czy droga na...