Kiedy w lutym napisała do mnie Pani Monika Magoska-Suchar z zapytaniem czy nie chciałabym przeczytać „Klątwy przeznaczenia” zgodziłam się bez wahania. Dopiero zaczynałam swoją przygodę z pisaniem recenzji, nie miałam za dużo książek w kolejce. Przeczytałam trochę na jej temat i stwierdziłam, że ja przecież lubię książki o czarownicach, magach i walce dobra ze złem. Uwielbiam Sapkowskiego, Tolkiena, całą sagę przeczytałam i oglądałam milion razy. Dopiero kiedy książka przyszła (800 stron), zdałam sobie sprawę z tego co ja zrobiłam. Staram się dotrzymywać obietnic, więc zabrałam się za czytanie.

Arienne, siedemnastoletnia czarodziejka z Salmansaru szuka schronienia przed Cesarzem – ma zostać jego żoną. Szuka również księgi przeznaczenia i podejrzewa, że ta ukryta jest w siedzibie związku w Ravillonie. Związek to grupa Mistrzów, którzy zajmują się różnymi działaniami np. magią, łowiectwem, zabójstwami na zlecenie. Związek ma bardzo surowe zasady. Mistrzowie nie mogą mieć żon, mają tylko tzw. Milady – kobiety, które są kochankami. Miłość jest zakazana. Za złamanie zasad wymierzane są surowe kary a kobiety są zabijane.

Udaje się więc do twierdzy związku, przechodzi pomyślnie przez egzaminy i dostaje się pod protektorat najmożniejszego i najbardziej nieprzewidywalnego z Mistrzów. Severo nigdy nie miał Milady. Często podróżował, wykonywał zadania dla zakonu, twierdził, że kobieta nie jest mu potrzebna.

„Jam jest Severo, Mistrz Walk. Ślubowałem oddanie Wielkiemu Związkowi, któremu od lat służę lojalnie i wiernie. Dla niego zrezygnowałem z domu, gdyż stał się nim Ravillon, nigdy nie będę miał rodziny, gdyż stali się nią moi Bracia, nie będę posiadał dzieci, gdyż za takowe uważam swych uczniów. Nie zawrę związku małżeńskiego, gdyż i tego wymaga ode mnie żelazna dyscyplina Świętej Organizacji. Dlatego od tej chwili ty, Arienne z Salmanstaru, zastąpisz mi żonę której nigdy mieć nie będę.”

Arienne i Severa czeka mnóstwo przygód. On jest krnąbrnym Mistrzem, którego inni próbują stłamsić. Ona zaś włada potężną mocą i próbuje odnaleźć swoje przeznaczenie. Nie zadaje sobie sprawy, że już je spotkała. Ale o tym przeczytacie już w książce.

Podsumowując:
Tak zupełnie szczerze? Długo się nie mogłam zabrać za tę książkę. Może jej objętość mnie przerażała? Nie wiem, ale jak już zaczęłam czytać, to mnie wciągnęła. Tak mnie wciągnęła, że jak wracałam do domu z pracy to zabierałam się za czytanie. W sumie przeczytałam ją w tydzień. I nie był to stracony czas. Mało tego, kupię kolejny tom. Z tego co wiem trzeci tom Panie właśnie piszą. Jestem bardzo ciekawa dalszych losów Arienny i Severa.

Nie wiem jak Autorki to zrobiły, bo do tej pory zastanawiam się jak się pisze książki w duecie - przecież każdy ma inny styl, inne pióro. Książka jest spójna, interesująca i fantastyczna. Wątki są przemyślane, nazwy i krainy ciekawe a opisy np. siedziby Związku takie, że myślami byłam w tym zamku. Chodziłam korytarzami i spędzałam czas w archiwum Związku.
I jeszcze na jedną rzecz zwróciłam uwagę. Nie wiedziałam, że polskie autorki piszą takie świetne fantasy!

Zdecydowanie polecam!

Kiedy w lutym napisała do mnie Pani Monika Magoska-Suchar z zapytaniem czy nie chciałabym przeczytać „Klątwy przeznaczenia” zgodziłam się bez wahania. Dopiero zaczynałam swoją przygodę z pisaniem recenzji, nie miałam za dużo książek w kolejce. Przeczytałam trochę na jej temat i stwierdziłam, że ja przecież lubię książki o czarownicach, magach i walce dobra ze złem....