„Wiele minęło, wiele trwa – i chociaż już nie jesteśmy mocą tą, co niegdyś ziemią i niebem trzęsła, czym jesteśmy… związkiem mężnych serc… silnych pragnieniem, by się z losem zmagać, szukać, znajdować, wędrować do końca” [„Tatiana i Aleksander” s. 543]

Jak mocno można kochać, jak wiele bólu, rozpaczy, cierpienia można znieść dzięki miłości, jak długo można czekać i tęsknić, jak silna może być nadzieja… Druga cześć trylogii „Jeźdźca Miedzianego” o pięknym uczuciu dwojga nie mogących żyć bez siebie ludzi jest tak piękną opowieścią o sile miłości, opowieścią tak niezwykłą, tak niewiarygodną, że aż chce się czytać więcej i więcej.

Tatianie udało się cudem uciec ze Związku Radzieckiego do ojczyzny ukochanego męża, jednak co z tego, że jest bezpieczna, ma przy sobie ukochanego synka i grono przyjaciół, skoro połowa jej serca umarła wraz z wręczonym jej aktem zgonu Aleksandra. Jednak coś nie pozwala jej zapomnieć, coś nie daje spokoju, kobieca intuicja nie pozwala się zwieść rozsądkowi, który nakazuje zapomnieć i ułożyć sobie życie na nowo, w bezpiecznej Ameryce. Tatiana postanawia odszukać męża i wyszarpać go za wszelką cenę ze szponów okrutnej wojny. Podjąwszy decyzję dziewczyna rozpoczyna osobistą walkę na śmierć i życie, o wolność, o miłość, o szczęście. Czy jej się uda? Musicie koniecznie się dowiedzieć zatapiając się w odmęty powieści.

Książka w niczym nie ustępuje pierwszej części, dzięki retrospekcji poznajemy dokładnie losy Aleksandra, jego dzieciństwo, rodziców i całą historię związaną z jego przybyciem do Rosji. Słysząc retrospekcja, często ma się wrażenie, że to może oznaczać tylko jedno – będzie nudno! Otóż nic bardziej mylnego, akcja jest dynamiczna, a momenty retrospekcyjne tylko budują napięcie i podsycają ciekawość czytelnika. Cudowna magia, która roztacza się w momencie otwarcia książki pochłania bez reszty mianując nas towarzyszami Tatiany i Aleksandra.

Czy Jeździec Miedziany nareszcie się zatrzyma? Otwórzcie powieść, a się przekonacie. Polecam!

„Wiele minęło, wiele trwa – i chociaż już nie jesteśmy mocą tą, co niegdyś ziemią i niebem trzęsła, czym jesteśmy… związkiem mężnych serc… silnych pragnieniem, by się z losem zmagać, szukać, znajdować, wędrować do końca” [„Tatiana i Aleksander” s. 543]

Jak mocno można kochać, jak wiele bólu, rozpaczy, cierpienia można znieść dzięki miłości, jak długo można czekać i...