Jak mam wytłumaczyć to niezwykłe zjawisko, jakim jest poezja suficka? Dlaczego moje delektowanie się stanami świadomości zawartymi w wierszach Rumiego przybrało tak ogromne rozmiary? Czego poszukiwałem, aby w końcu zanurzyć się w ekstatycznym tańcu derwiszów i wirować w szaleństwie kręcącego się wokół świata? Może dotychczas brakowało mi dostatecznie głębokiego wejrzenia w siebie samego. Możliwe, że źle do tej pory interpretowałem definicję przestrzenności. Niewłaściwie postrzegałem cechy kosmologii a przez to również błędnie odnajdywałem własne "ja", będące cząstką wszechświata. Kiedy się czyta dzieła ocierające się z tak ogromną mocą o mistycyzm, to nie ma innej możliwości, jak tylko otworzyć się na rozległy i niewidzialny świat emocji. To tutaj właśnie odczuwa się potęgę przekazanych w bezinteresowny sposób słów "wieczność" i "mądrość". Nie będę ukrywać, że skromność i brak protekcjonalności otworzyły tej liryce drzwi do mojego serca.

Mam wrażenie, że wpadłem do miejsca, gdzie wszystko jest muzyką a pośrodku tego subtelnego świata siedzi mistrz Rumi i sieje nasiona absolutu. Interesuje mnie źródło a on pomaga mi je odnaleźć. Chcę się wyplątać z pożądania i zachłanności wobec wszystkiego co materialne a on podpowiada mi, jaka droga mnie czeka aby to osiągnąć. Marzę o wewnętrznej dyscyplinie a on wskazując na drabinę cierpliwości mówi: "Nie martw się o przemijające rzeczy". Czy może być coś wypełnionego większą pokorą, niż brak duchowej zarozumiałości? Mistyczne rozmowy z perskim sufitą wysnuły w moim umyśle nić tęsknoty za czymś, co przypominałoby zdrowe fundamenty duchowego życia we współczesnych warunkach zachodniej kultury. Przecież w naszych przepełnionych materializmem czasach, można z wielkim sukcesem rozstawić tysiące zwierciadeł w których moglibyśmy się bez trudu przeglądać. Tymi lustrami są perły średniowiecznej perskiej poezji, trzeba je po prostu odkurzyć.

Chociaż kurz wieków zdołał przysypać te wiersze, to jednak widać ich głęboką łagodność, która przydaje im lekkości. One żywią się światłem a nie cieniem. Są smakowaniem różnych odmian słowa "być", rozpuszczeniem w bezinteresowności i poznawaniu przeróżnych modeli tożsamości. Jednak nawet tak spontaniczna fascynacja zjawiskiem mistycznej poezji, wymaga pewnej wewnętrznej dyscypliny. Trzeba pamiętać, że rozum to jasność i należy dbać o jego kondycję. Warto uczyć się stopniowania i rozwagi w wygłaszaniu osądów, nawet na skrajnie emocjonujące tematy. Bo węzły świadomości muszą być mocne, nieprzetarte przez złość i uprzedzenia. Nie dzieje się dobrze, kiedy "dusza pijana, ciało zrujnowane, oboje siedzą bezradnie w zepsutym wozie. Żadne nie wie, jak go naprawić".

Nie będę ukrywać, że dobywanie najlepszego kruszcu z uduchowionej poezji Rumiego nie jest łatwym zadaniem. Kiedy wyschnięta od współczesności dusza wyrwie się na pola tej słodkiej krainy, to pragnie się w niej już tylko roztopić. Wtedy można popełnić zbyt wiele błędów, które odsuną od delikatnego "oświecenia" wschodnią metafizyką. W każdym razie nie mieszałbym jej jednoznacznie ze znanymi nam formami religii. Ona ma ułatwiać osiągnięcie wolności od pragnień a nie trzymać w kręgu zabobonnego strachu. Ma pomagać dostrojeniu się naszego wnętrza do życia zgodnie z naturą, umożliwiać przenikanie się ciała i duszy. Tak bardzo nam tego potrzeba w czasach, kiedy zatraciliśmy kontakt w własnym "ja". Tak więc do dzieła, niech nasze umysły rozkwitają przy wtórze perskiej poezji.

Jak mam wytłumaczyć to niezwykłe zjawisko, jakim jest poezja suficka? Dlaczego moje delektowanie się stanami świadomości zawartymi w wierszach Rumiego przybrało tak ogromne rozmiary? Czego poszukiwałem, aby w końcu zanurzyć się w ekstatycznym tańcu derwiszów i wirować w szaleństwie kręcącego się wokół świata? Może dotychczas brakowało mi dostatecznie głębokiego wejrzenia w...