Uważam, że to jeden z najtrudniejszych i najbardziej złożonych dramatów Szekspira. W żaden sposób nie można uznać go za komedię – bo czy choć jedna scena wywołuje uśmiech na twarzy czytelnika??? Ja takiej nie znalazłam, a czytałam ten dramat kilka razy.

Złożoność charakterów ludzkich zawsze była bardzo mocnym punktem wszystkich utworów Szekspira. Z reguły jednak, motywy działania bohaterów były dość jasno określone. To jest, w innych dramatach, od razu wiedziałam, co było przyczyną takich, a nie innych decyzji bohaterów i wiedziałam, jakie uczucia przysłaniały bohaterom cały świat.

W tym dramacie mam spory problem. Uważam bowiem, że motywy działań bohaterów i ich prawdziwe uczucia są tak niejasne, że w ogóle trudno jest je określić. Przyznaję, że trójkąt miłosny tego dramatu – Antonia, Bassania i Porcji robi na mnie wielkie wrażenie. Przysłania mi nawet cały dramat i krzywdę Shylocka.

Antonio to tytułowa postać - kupiec wenecki – zatem to jego działania powinny określać cały dramat. I w sumie to on - z miłości lub przyjaźni dla Bassania - decyduje się poręczyć dług u Shylocka, co rozpoczyna cały dramat bohaterów. Uczucie Antonia do Bassania jest zastanawiające, bo doprawdy, ciężko nazwać tylko przyjaźnią postawę, kiedy ktoś stawia w zastaw własne życie, aby druga osoba zdobyła szczęście. U Antonia – najbardziej zastanawiała mnie jego bierność, a później brak jakiejkolwiek obrony w sądzie. Należy zauważyć, że już na samym początku sztuki mówi: „Świat biorę za to, czym świat jest... sceną, na której każdy gra swą rolę. Ja gram tragiczną”. Czyli można to rozumieć też tak, że Antonio był tak zrozpaczony decyzją Bassania o ślubie, że najpierw zgodził się na zastaw, a później było mu już wszystko jedno, co stanie się z jego życiem.

Albo taki Bassanio – przystojny, młody chłopak, który chce rozpocząć nowe życie, zakochany w pięknej, bogatej Porcji. I nawet bym go lubiła, gdyby nie był takim beztroskim, naiwnym, egoistycznym głupcem. Bassanio to dla mnie taki typ człowieka, któremu się zawsze wszystko udaje, bo jego powierzchowność i przymilność zjednują mu wszystkich. I Antonio, i Porcja – z miłości dla niego, byli gotowi podjąć każde ryzyko. Znienawidziłabym Bassanio z całego serca, gdyby zupełnie nagle, przed sądem nie powiedział: „Antonio, kocham żonę ponad życie, Lecz moje życie, żona, cały świat Znaczą w mych oczach mniej niż twoje życie. Oddałbym wszystko, wszystko bym poświęcił... byle cię ocalić”. Jestem dość czuła na takie deklaracje miłości. Ale z drugiej strony, słowa nic nie znaczą, jeśli nie są poparte czynami. Bassanio niewiele zrobił, ale może przynajmniej uświadomił sobie swoje prawdziwe uczucia. A to już bardzo dużo.

Najbardziej w dramacie lubię Porcję i współczuję jej z całego serca – bo dziewczyna jest dla mnie postacią tragiczną. Wyszła za mąż za mężczyznę, który ją kochał co prawda, ale nie tak bardzo jak swojego przyjaciela. Zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby ocalić tego przyjaciela, którego jej mąż kochał najbardziej w świecie. Wykazała się znakomitą wiedzą prawniczą, a jej argumentacji nie można nic zarzucić, bo pokonała przeciwnika jego własną bronią. Ale co jeszcze bardziej poruszające – na tej samej rozprawie sądowej, stanęła twarzą w twarz, z uczuciami własnego męża. Porcja, od momentu uzyskania pierścionka od Bassania, dowiedziała się ile znaczy dla męża. I odtąd będzie na zawsze świadoma, że nie jest w uczuciach męża najważniejsza. Trudno oczekiwać dla niej rzeczywistego happy endu, choć Porcja zrobiła dobrą minę do złej gry:). Czyli jej dramat dopiero się rozpoczął!

Uważam, że to jeden z najtrudniejszych i najbardziej złożonych dramatów Szekspira. W żaden sposób nie można uznać go za komedię – bo czy choć jedna scena wywołuje uśmiech na twarzy czytelnika??? Ja takiej nie znalazłam, a czytałam ten dramat kilka razy.

Złożoność charakterów ludzkich zawsze była bardzo mocnym punktem wszystkich utworów Szekspira. Z reguły jednak, motywy...