Być może poznaję Michnika od d... strony, bo z jego książek i książek oponentów, a nie z przygód Gazety Wyborczej. Niemniej jednak autor "Wściekłości i wstydu" jawi się, jako postać konsekwentna i spójna logicznie. Nie umiem mu nie wierzyć, ponieważ w zasadzie przyznaje się do tego, co mu wrogowie zarzucają (jeśli precyzują zarzuty). Można powiedzieć, że mają mu za złe to, że ma poglądy, które nie poddają się takiemu sposobowi artykulacji, jakiego domaga się dzisiejszy chłopsko-rozumowy dyskurs polityczny. Michnik jest trudny dla większości. Tak podejrzewam. Jest człowiekiem dialogu, teoretykiem, optymistą wierzącym w porozumienie nawet z samym diabłem (np. Kościołem). Myli się, ale nie ustaje w próbach.
Książka jest jakby narracją na wysokim poziomie, narracją ponad wydarzeniami, a dotyczy w gruncie rzeczy tragedii człowieka, uwaga!: wierzącego.
Dużo uwagi A. M. poświęca definiowaniu wolności oraz przekładaniu zachodniej liberalnej mentalności na nasz język. Przewijającym się tematem jest także Kościół, którego autor bacznie podgląda, gdyż wietrzy w nim wirusa nacjonalizmu. Wybitnie zadrwił z Kościoła świadectwem swojego życia: przebaczył wrogom - komunistom i w zgodzie z ideą liberalizmu pozwolił im na przemianę, by dać szansę odnalezienia się w nowej, demokratycznej rzeczywistości. Tego jezusowego gestu chrześcijanie made in Poland nie potrafią udźwignąć, a z Michnika zrobiono uosobienie zła. Z pewnością najchętniej by go ukrzyżowali, jak to mają w zwyczaju robić z przejawami nieprzeciętności.

Być może poznaję Michnika od d... strony, bo z jego książek i książek oponentów, a nie z przygód Gazety Wyborczej. Niemniej jednak autor "Wściekłości i wstydu" jawi się, jako postać konsekwentna i spójna logicznie. Nie umiem mu nie wierzyć, ponieważ w zasadzie przyznaje się do tego, co mu wrogowie zarzucają (jeśli precyzują zarzuty). Można powiedzieć, że mają mu za złe to,...