Tym razem ocena będzie bez gwiazdek, bo nie potrafię wystawić spójnej ich liczby. Żeby było adekwatnie, musiałabym postawić trzy różne oceny.

Pierwsza ocena to 6 gwiazdek, za początek, który wydał mi się nudny, wręcz nijaki, ani dobry, ani zły, po prostu absolutnie bez wyrazu i miałam poczucie, że marnuję czas na lekturę. I tak ciągnęło się mniej więcej do połowy. Niby wszystko napisane zwyczajnie, nic mnie nie raziło, nic nie pociągało, ledwie snuła się opowieść, która dla mnie była o niczym. Nie potrafiłam dostrzec w "Czystych radościach..." niczego godnego uwagi.

Druga ocena to 7 gwiazdek. W pewnym momencie moje zaćmienie umysłu minęło i odkryłam, że ta książka jest o czymś. Co prawda po przeczytaniu innych opinii znowu nie rozumiem chyba o czym, ponieważ odebrałam ją nieco inaczej niż większość. Dla mnie to książka o potwornej samotności i odmowie życia, albo raczej o rezygnacji ze szczęścia. Owszem, bohater docenia drobne radości, cieszy go dom, góry, las, rytuał picia kawy, ale mam wrażenie, jakby przykrywał tym to, co najistotniejsze. Niby godzi się ze swoim stanem, ceni samotność, a jednak gdy dostaje propozycję związania się z kobietą, wyraźnie cieszy się na nią, chociaż prowadzi swoje działania w taki sposób i podejmuje takie decyzje, że mimo iż sytuacja przyszła sama, on nie kiwnął nawet palcem, rezygnuje z tego. A może ma ku temu inne powody, może znajdują się one w jego przeszłości i mają na imię... Eileen. Może odmawia życia, bo jego życie i serce tkwi tam, gdzie została kobieta, może nie umie albo i nie chce się jej pozbyć, może został w szponach przeszłości. W każdym razie historia głównego bohatera wydaje się być smutna i przygnębiająca, a w optymizm jego po prostu nie wierzę. A może to ja niepotrzebnie doszukuję się drugiego dna. Tak czy inaczej, w drugiej połowie książki coś zaczęło drgać i za to moja jest ocena wyższa, bo i lektura mnie bardziej zainteresowała.

Trzecia ocena to 1 gwiazdka. Za zakończenie. Było ono dla mnie ogromnym rozczarowaniem. Ni z gruszki, ni z pietruszki takie kwiatki, zupełnie abstrakcyjne i nierealne. Skończyłam czytać wczoraj i do tej pory nie mogę uwierzyć, że ktoś był w stanie stworzyć taką sytuację. Nie wiem, co autor brał, jak to pisał, ale nie bierzcie tego samego. Naiwność to w tej kwestii duże niedopowiedzenie. Nie wierzę, że cokolwiek mogłoby się tak skończyć, bo nie byłoby to prawdziwe. Cóż, optymizmem to raczej nie napawa, ale to tylko moje zdanie.

Być może nie zrozumiałam tej książki ani trochę, możliwe też, że nie do końca się autorowi udała. Na pewno nie pozostałam obojętna, na pewno nie umiem wystawić jednoznacznej oceny. Jednak warto było. Dziękuję za polecenie.

Tym razem ocena będzie bez gwiazdek, bo nie potrafię wystawić spójnej ich liczby. Żeby było adekwatnie, musiałabym postawić trzy różne oceny.

Pierwsza ocena to 6 gwiazdek, za początek, który wydał mi się nudny, wręcz nijaki, ani dobry, ani zły, po prostu absolutnie bez wyrazu i miałam poczucie, że marnuję czas na lekturę. I tak ciągnęło się mniej więcej do połowy. Niby...