Jan Smid

Hm, niby prosta historia, ale jednak ujmuje za serce. Czyta się ją na początku dosyć sceptycznie. No fajnie, historia faceta, który jeździ z ciuchami po całych stanach jako komiwojażer. Trochę nudy, co? Ale w miarę czytania coś się zaczyna zmieniać. Zatrzymujesz się na chwilę i powoli myślisz. Powoli wyłapujesz pewne elementy fabuły i jakby wdrażasz się w to, co autor od początku chciał każdemu z nas uświadomić. A trzeba przyznać, że robi to w sposób bardzo subtelny i nie narzucający się. Nawet nie mówi tego otwarcie, jakby godził się z tym, że jeśli ktoś nie uchwyci tego między wierszami to trudno. Może nie dla wszystkich jest zrozumienie czystych radości naszego życia? Co ma uchwycić i zrozumieć? A no to, że życie jest skomplikowane, tylko jeśli my sami je sobie skomplikujemy. Piękno otacza nas bezustannie. Drzewa, lasy, trawa, słońce, błękitne niebo, granatowy zmierzch i nieboskłon upstrzony milionem gwiazd. Horyzonty. Ciągle nowe, niepowtarzalne horyzonty, którymi możemy się stale cieszyć. A wystarczy się rozejrzeć. Wszystko jest tuż obok. Każdy z nas zmaga się również z samotnością. Mamy przecież potrzebę kochania i bycia kochanym. Mimo całego piękna, tylko z drugą, kochającą nas osobą możemy się czuć naprawdę spełnieni. I to chyba jest prawda. Kochamy zwierzęta, ludzi, żeby czuć, że nie jesteśmy sami. A czując się potrzebni, nigdy nie będziemy samotni i nieszczęśliwi. Książka niebanalna. Na pewno do niej wrócę w chwili słabości.