Coś mi tu zgrzyta i nieprzyjemnie uwiera. A tym czym jest najprawdopodobniej przykry fakt, że książka Dana Bauma nie traktuje o Nowym Orleanie – niewątpliwie fascynującym mieście. Traktuje za to o Nowym Orleanie jako emanacji niespełnionego american dream. W zamyśle autora miał być to swoisty hołd złożony “najlepiej funkcjonującemu miastu na Karaibach”. Czytelnik dostał dla odmiany książkę, w której eksploruje się koleje losu dziewięciorga bohaterów, rozpięte pomiędzy tragiczne wydarzenia, związane z huraganami Betsy i Katrina.
Odnoszę wrażenie, że “Dziewięć twarzy Nowego Orleanu” dużo lepiej sprawdziłaby się jako saga amerykańskiego Południa lub po prostu opasła powieść o życiu pewnej dzielnicy. Wszystkie niuanse z życia bohaterów, wiecznie żywe tradycje rasistowskie, wiara w ideały, wielkie nadzieje i stracone złudzenia. Samo życie. Ale gdzie w tym wszystkim Nowym Orlean? Baum poskąpił mi wprowadzenia w dzieje i tradycje miasta, bohaterowie Bauma wydają się funkcjonować w zupełnym oderwaniu od miejskiej historii. Książka bazowana jest na serii wywiadów, jakie autor przeprowadził na przestrzeni kilku lat. Może w takiej formie książka sprawdziłaby się lepiej? Czy faktycznie można zaprezentować Nowy Orlean na podstawie dziewięciu żywotów? Nie jestem przekonana czy to słuszna decyzja. Oczywiście czytelnik o wyższym poziomie wrażliwości ulegnie nostalgicznej acz momentami brutalnej narracji życiowych przepraw protagonistów Bauma. Ja – osoba bez serca – byłam jedynie biernym obserwatorem, nie zdołałam się zaangażować. Muszę nadmienić, iż w książce zastosowano irytujący zabieg jaką jest skakanie w czasie i przestrzeni, przez który czytelnik pragnący śledzić losy poszczególnych bohaterów, najzwyczajniej się gubi. Okrutnie mnie ta maniera męczyła i powoli traciłam ochotę na dalszą lekturę.
“Dziewięć twarzy Nowego Orleanu” nie jest złą książką. To obrana forma przekazu wydaje się być nieodpowiednia. Nie jest to kronika miasta, ale próba spisania losów grupy ludzi, których życie miewa punkty styczne na przestrzeni lat. Jeśli wiec lubicie chaotyczne opowieści biograficzne – sięgnijcie. Jeśli szukacie opowieści o mieście (“a la “Detroit” Le Duffa, “Jerozolima” Montefiore, ”Londyn” Ackroyda) – poszukajcie czegoś innego.

Coś mi tu zgrzyta i nieprzyjemnie uwiera. A tym czym jest najprawdopodobniej przykry fakt, że książka Dana Bauma nie traktuje o Nowym Orleanie – niewątpliwie fascynującym mieście. Traktuje za to o Nowym Orleanie jako emanacji niespełnionego american dream. W zamyśle autora miał być to swoisty hołd złożony “najlepiej funkcjonującemu miastu na Karaibach”. Czytelnik dostał dla...