Po naprawdę dobrej i wciągającej pierwszej części długo czekałam na kontynuację, a gdy Papierowy Księżyc wreszcie ją wydał - rzuciłam się i przeczytałam tom drugi jednym tchem. Tylko niestety mój entuzjazm drastycznie osłabł. Z jednej strony zwrotów akcji jest mnóstwo i wszystkie są tak zaskakujące, że nie mogłam się oderwać od lektury. Jednak z drugiej strony autorkę troszkę za bardzo poniosło i drugi tom stanowi głównie romansidło, w którym co chwilę ktoś (najczęściej główna bohaterka) jest na skraju śmierci, a mimo to za chwilę wstaje, robi jakąś głupotę i ponownie doprowadza się do agonii. Mila omdlewa tak często, że stało się to już nudne i odniosłam wrażenie, że autorka w ten sposób upraszczała sobie pisanie. Po co wymyślić jak poradzi sobie bohaterka w trudnej sytuacji? Niech straci przytomność i wszystko potoczy się bez niej.
Koniec końców drugim tomem jestem mocno rozczarowana. Na plus zasługuje kilka zwrotów akcji, lekki język autorki i szybko zmieniająca się i płynąca fabuła, jednak minusów jest zdecydowanie więcej. Rozczarował mnie przede wszystkim zwrot w stronę mizernego romansidła z ogromem adoratorów i mdlejącą co rozdział bohaterką. Po pierwszym tomie miałam nadzieję na dalszą historię przygodową, a niestety wyszło jak wyszło. Gwiazdka więcej za Daezaela, który trzyma poziom, ale niestety nie tego się spodziewałam po kontynuacji sztyletu rodowego.

Po naprawdę dobrej i wciągającej pierwszej części długo czekałam na kontynuację, a gdy Papierowy Księżyc wreszcie ją wydał - rzuciłam się i przeczytałam tom drugi jednym tchem. Tylko niestety mój entuzjazm drastycznie osłabł. Z jednej strony zwrotów akcji jest mnóstwo i wszystkie są tak zaskakujące, że nie mogłam się oderwać od lektury. Jednak z drugiej strony autorkę...