Przypadki Robinsona Kruzoe

Daniel Defoe (właściwie Daniel Foe) to jedna z ciekawszych postaci żyjących na przełomie XVII i XVIII wieku. Wywodzący się z londyńskich protestantów całe życie był bardzo aktywny politycznie, co wiązało się z prześladowaniami. Do tego przeżył wiele trudnych wydarzeń, wśród których najważniejsze to wielka zaraza londyńska i wielki pożar Londynu, a później bitwa morska pod Medway, pręgierz i więzienie oraz działalność szpiegowska. Doświadczenia te zawarł w swoich dziełach.
Do najbardziej znanych powieści jego autorstwa należą „Przypadki Robinsona Kruzoe”, której akcja mogła być oparta na prawdziwej historii Alexandra Selkirka. Słynie też z „Kapitana Singletona” poruszającego temat homoseksualizmu i utrzymywania pozorów. O tematyce łamiącej konwenanse jest również „Moll Flanders” i „Roxana, the Fortunate Mistress”. Znajdziemy w nich bohaterki, które z kulturowego punktu widzenia są złe, ponieważ w brutalnym świecie dążą do realizacji własnych celów narzędziami, jakie mają do dyspozycji. Znanym dziełem jest również „Dziennik roku zarazy”, w którym dzieli się doświadczeniami z 1665 roku. Na swoim koncie miał też powieść o piratach. Opowieść o Robinsonie Crusoe dobrze wpisuje się w tematykę, którą poruszał. W opowieści widzimy młodego bohatera, który ucieka od tego, co narzuca mu otoczenie. Syn kupca z Hull zostaje żeglarzem i prowadząc interesy trafia do niewoli mauretańskiej, a później ucieka i zostaje plantatorem w Brazylii, gdzie zostaje namówiony przez sąsiadów na wyprawę po niewolników do Afryki. W czasie wyprawy trafia na huragan rozbijający statek i sprawiający, że Robinson jako jedyny znajduje ocalenie na bezludnej wyspie, gdzie spędza ponad 28 lat. Widzimy jak uprawia zboże, przystosowuje otoczenie, walczy z trafiającymi tu ludożercami, zawiązuje relacje z Piętaszkiem, którego uczy języka angielskiego i przymusza do chrześcijaństwa. Opowieść jest napisana specyficznym językiem dlatego, aby zachęcić młodsze pokolenie do poznawania jej warto wspomóc się komiksem.
Christophe Lemoine i Jean-Christophe Vergne dobrze oddają klimat powieści, którą otwierają sztormem na morzu, by w retrospekcji powrócić do czasów, kiedy bohater ucieka z domu, aby przeżyć przygodę i pójść własną ścieżką. Zobaczymy najważniejsze zwroty akcji. Opowieść jest uproszczona. Realistyczne ilustracje pozwalają poczuć klimat wydarzeń, w których biorą udział bohaterzy.
Ze względu na to, że jest to klasyka regularnie pojawiają się kolejne wznowienia. Komiks będzie świetnym wprowadzeniem w świat bohaterów, zachęci młodych czytelników do poznawania przygód podróżnika. Jest to opowieść o próbach, sile charakteru, przebiegłości oraz elastyczności. Do tego pozwoli na poruszenie takich ważnych tematów jak podporządkowanie się, wykonywanie tych samych zajęć przez kolejne pokolenia, dziedziczenia zawodu, niewolnictwa, nierówności. Bohaterzy pochodzący spoza europejskiej kultury są tu zaprezentowani jako dzikusy, które trzeba ucywilizować, a z drugiej strony mamy fascynację życiem poza społeczeństwem. Daniel Defoe porusza w książce tematy, które powracają w filozofii od starożytności. Rysunki są dość realistyczne i doskonale oddają sposób ubierania się w XVII wieku. Uważam, że komiks stanie się świetnym punktem wyjścia do rozmów o różnych wyborach, spojrzeniu na inne cywilizacje, szerzenia swojego punktu widzenia, a także zachęci do przeczytania książki. Zdecydowanie polecam.

Daniel Defoe (właściwie Daniel Foe) to jedna z ciekawszych postaci żyjących na przełomie XVII i XVIII wieku. Wywodzący się z londyńskich protestantów całe życie był bardzo aktywny politycznie, co wiązało się z prześladowaniami. Do tego przeżył wiele trudnych wydarzeń, wśród których najważniejsze to wielka zaraza londyńska i wielki pożar Londynu, a później bitwa morska pod...

Genialna powieść. Klasyka literatury. Mogłaby być bardziej rozbudowana. Na koniec bardzo wzruszajaca. Można czerpać z niej różne inspiracje. Były niesmaczki w obrębach czasowych. To z jaką szybkością tworzone są akcje to dla mnie koszmar. Jednakże to jednak klasyka.

Genialna powieść. Klasyka literatury. Mogłaby być bardziej rozbudowana. Na koniec bardzo wzruszajaca. Można czerpać z niej różne inspiracje. Były niesmaczki w obrębach czasowych. To z jaką szybkością tworzone są akcje to dla mnie koszmar. Jednakże to jednak klasyka.

Podstawówka, ale pamiętam, że tylko mi się podobało. Jeśli chodzi o losy tego co się stało po śmierci Robinsona i Piętaszkiem, to bardzo to było smutne.

Podstawówka, ale pamiętam, że tylko mi się podobało. Jeśli chodzi o losy tego co się stało po śmierci Robinsona i Piętaszkiem, to bardzo to było smutne.

Jak zawsze zarówno w trakcie, jak i po przeczytaniu książki napisanej przed kilkoma stuleciami, pojawia się niezwykle istotna kwestia - jak do niej podchodzić? Według aktualnych kryteriów i zestawiając je ze współczesnymi powieściami o podobnej tematyce, czy jednak biorąc pod uwagę czasy, w których powstała i związane z tym wszelkie okoliczności? Ja jestem zwolennikiem drugiego podejścia, dlatego "Przypadki Robinsona Crusoe" uważam za naprawdę dobrą lekturę. Historia, najprawdopodobniej inspirowana dziejami rzeczywiście istniejącego żeglarza Alexandra Selkirka, na pewno wciąga i dostarcza wiele przyjemności, choć niewątpliwie sama narracja nie jest (akurat w tym przypadku biorąc pod uwagę współczesne realia) najwyższych lotów. Tytułowy bohater, po licznych zdarzeniach w trakcie podróży z Anglii do Afryki i Nowego Świata, finalnie uczestniczy w katastrofie okrętu, na skutek której ląduje na wyspie, której staje się jedynym lokatorem. Książka skupia się na kolejnych kilkunastu latach spędzonych w tym miejscu, przedstawiając wzloty i upadki głównego bohatera, jego rozterki czy przemianę z obiboka w samodzielnego, dorosłego mężczyznę - choć oczywiście wszystko odbywa się w dość uproszczonej, z dzisiejszej perspektywy może nieco infantylnej formie. Niemniej lektura przygód Robinsona tak na bezludnej wyspie, jak i przed znalezieniem się na niej, z pewnością jest dobrym sposobem na spędzenie wolnego czasu, poniekąd przenosząc czytelnika w odległe czasy, całkowicie odmienne pod każdym względem - technologicznym, ideologicznym itp., kiedy znaczna część naszej planety nie była jeszcze odkryta i opisana na mapach. Nie bez znaczenia pozostaje też wpływ, jaki książka ta wywarła na literaturę, film czy nawet gry komputerowe - utwór Daniela Defoe trzeba przecież uznać za pierwowzór dzieł o tematyce survivalowej. Polecam

Jak zawsze zarówno w trakcie, jak i po przeczytaniu książki napisanej przed kilkoma stuleciami, pojawia się niezwykle istotna kwestia - jak do niej podchodzić? Według aktualnych kryteriów i zestawiając je ze współczesnymi powieściami o podobnej tematyce, czy jednak biorąc pod uwagę czasy, w których powstała i związane z tym wszelkie okoliczności? Ja jestem zwolennikiem...

To chyba jedna z najsłynniejszych powieści, których zasadniczą fabułę zna prawie każdy, ale przeczytał mało kto. A szkoda. Sam tytuł nadał nowe znaczenie samotnemu przeżywania na jakimś terenie lub w sytuacji, żeby chociażby wspomnieć o „Robinsonie warszawskim” czy „Wyspie Robinsona”.
Syna Niemca i Angielki, który znalazł się na bezludnej wyspie miała podobno swój rzeczywisty pierwowzór w postaci opowieści Alexandra Selkirka, przekazanej autorowi w pubie Llandoger Trow w Bristolu. Nie wiadomo jednak, w jakim zakresie Daniel Defoe skorzystał z tej historii.
Książka – wbrew pozorom - nie jest taka łatwa w lekturze. Od rozpoczęcia pobytu bohatera na wyspie, aż do pojawienie się równie słynnego w popkulturze Piętaszka, autor koncentruje się na pokazaniu realiów codziennego życia Robinsona na wyspie. Jego zmagań z fauną (polowania),florą (siew i zbiory) oraz tym, co wyrzuciło morze. I trzeba przyznać, że są to opisy długie, jednakże logiczne, niemal księgowo dopracowane i dlatego brzmiące wiarygodnie. Dziś niektórych mogą razić patriarchalno-paternalistyczne opisy rdzennej ludności okolic (z której wywodził się i towarzysz ostatnich lat pobytu tam narratora),ale na tle tego, jak jeszcze sto lat później o nich pisano, Daniel Defoe prezentuje się jak XVIII-wieczny radykał („lewak”). Widać to chociażby po analogicznym jak u Robinsona stosunku Piętaszka do ojca.
Niektórym czytelniczkom i czytelnikom brak będzie na pewno rozbudowanych relacji międzyludzkich, siłą rzeczy zajmujących niewielką część fabuły oraz brak wątków romansowych. Nie brakuje za to wątków przygodowych, szczególnie w drugiej części.
Nieśmiertelna klasyka warta lektury.

To chyba jedna z najsłynniejszych powieści, których zasadniczą fabułę zna prawie każdy, ale przeczytał mało kto. A szkoda. Sam tytuł nadał nowe znaczenie samotnemu przeżywania na jakimś terenie lub w sytuacji, żeby chociażby wspomnieć o „Robinsonie warszawskim” czy „Wyspie Robinsona”.
Syna Niemca i Angielki, który znalazł się na bezludnej wyspie miała podobno swój...

Nie była to może zła książka, jednak strasznie się nudziłam podczas jej czytania, czasem wydawała mi się wprost niedorzeczna, nie poczułam żadnej więzi z głównym bohaterem i w sumie nawet nie wiem co mam myśleć o tej książce, ponieważ wydaje mi się, że totalnie nic z niej nie wyniosłam

Nie była to może zła książka, jednak strasznie się nudziłam podczas jej czytania, czasem wydawała mi się wprost niedorzeczna, nie poczułam żadnej więzi z głównym bohaterem i w sumie nawet nie wiem co mam myśleć o tej książce, ponieważ wydaje mi się, że totalnie nic z niej nie wyniosłam

Klasyka dla młodzieży

Klasyka dla młodzieży

Mam do tej powieści ogromny sentyment. Czytałem ją z 24 lata temu i to była wyjątkowa opowieść. Ciekawa i tropikalna.

Mam do tej powieści ogromny sentyment. Czytałem ją z 24 lata temu i to była wyjątkowa opowieść. Ciekawa i tropikalna.

Sama adaptacja zrobiona naprawdę dobrze - zawiera wszystkie najważniejsze wątki z oryginalnej powieści.

Ale jej lektura wybitnie pokazuje, że niektóre książki po prostu się źle starzeją. A przy lekturze "Robinsona Cruzoe" nie raz przyjdzie współczesnemu czytelnikowi zgrzytać zębami na kolonialne zapędy głównego bohatera...

Sama adaptacja zrobiona naprawdę dobrze - zawiera wszystkie najważniejsze wątki z oryginalnej powieści.

Ale jej lektura wybitnie pokazuje, że niektóre książki po prostu się źle starzeją. A przy lekturze "Robinsona Cruzoe" nie raz przyjdzie współczesnemu czytelnikowi zgrzytać zębami na kolonialne zapędy głównego bohatera...

Czytane lata temu. Obok "Dżumy" i "Folwarku zwierzęcego" najciekawsza lektura - mega mnie zauroczyła. Zresztą film z Hanksem to potwierdził :)

Czytane lata temu. Obok "Dżumy" i "Folwarku zwierzęcego" najciekawsza lektura - mega mnie zauroczyła. Zresztą film z Hanksem to potwierdził :)