Z Sir Terrym Pratchett'em jakoś tak jest, że trudno mówić o książkach lepszych i gorszych, bo, wręcz każda zachowuje jego unikalny styl. Bardziej można mówić o książkach dobrych i lepszych. Tu mamy do czynienia niewątpliwie z tą drugą. Fantastyczna satyra świata dziennikarzy. Przebarwne postacie Ottona, Pana Tulipana no i głównego bohatera. Zakręcona intryga, w której szczerze mówiąc sam się gubiłem przez natłok absurdalnych zdarzeń, ale to w moim przypadku normalne u tego autora. Spore wrażenie zrobił na mnie dialog Vimesa z de Vordem o sile codziennikarstwa. Vimes stwierdził, że chyba najstraszniejsze w tym jest to, że nikt nie jest ponad nim, że Word nie ma się przed kim odpowiadać. A nawet Vetinarii, musi obawiać się buntu. Jakaś przykra głębia mnie w tym fragmencie dotknęła. Do tego Otto rozsypujący się w pył z każdym zdjęciem, ...ony Pan Tulipan wierzący w kult ziemniaka, fenomenalne, wiecznie coś przebudowujące krasnoludy no i oczywiście dialog ze Śmiercią, z którego zawsze jakiś cytat wyniosę. Tym razem chyba będzie ten:
"- czy to ten moment, kiedy całe moje życie przesuwa mi się przed oczami?
NIE, TEN MOMENT BYŁ PRZED CHWILĄ.
- Kiedy?
TO MOMENT, rzekł Śmierć, POMIĘDZY PAŃSKIMI NARODZINAMI A PAŃSKIM ZGONEM."
To i wiele, wiele innych, absurdalnie głębokich treści, znajdziecie własnie w "Prawdzie".

Z Sir Terrym Pratchett'em jakoś tak jest, że trudno mówić o książkach lepszych i gorszych, bo, wręcz każda zachowuje jego unikalny styl. Bardziej można mówić o książkach dobrych i lepszych. Tu mamy do czynienia niewątpliwie z tą drugą. Fantastyczna satyra świata dziennikarzy. Przebarwne postacie Ottona, Pana Tulipana no i głównego bohatera. Zakręcona intryga, w której...