W Ankh-Morpork była już wytwórnia filmowa, muzyka wykrokowa a teraz czas na prasę. William z czystego przypadku zostaje wydawcą pierwszej w mieście gazety. I stawia na prawdę. Tymczasem wybucha kolejna afera. Patrycjusz zostaje oskarżony o morderstwo. Sprawę prowadzi Straż Miejska a komendant Vimes nie wydaje się być przekonany o jego winie. Podobnie jak William, który wpada na pewien trop. Tylko, że wielu osobom nie podoba się to, co publikuje.
Tym razem historia jest prawie poważna. Ukazuje kulisy działania branży wydawniczej i dziennikarstwa. Ale humoru tu nie brakuje, zwłaszcza że ponownie pojawia się Gaspode. Postać Otto też jest zabawna. Przyznam, że podobało się mi.

W Ankh-Morpork była już wytwórnia filmowa, muzyka wykrokowa a teraz czas na prasę. William z czystego przypadku zostaje wydawcą pierwszej w mieście gazety. I stawia na prawdę. Tymczasem wybucha kolejna afera. Patrycjusz zostaje oskarżony o morderstwo. Sprawę prowadzi Straż Miejska a komendant Vimes nie wydaje się być przekonany o jego winie. Podobnie jak William, który...

Historia w pewnym stopniu kryminalna, z typowym dla Pratchetta humorem. Mamy moją ulubioną straż - niestety z bardzo nikłym udziałem Marchewy - i mamy czwartą władzę: nowopowstałe gazety, które to decydują, co warto napisać, a co lepiej ukryć. No a ludzie lubią widzieć swoje nazwisko w druku.

Bawiłam się świetnie, jak zwykle. Absurd goni absurd a wszystko przedstawione w krzywym zwierciadle.

Historia w pewnym stopniu kryminalna, z typowym dla Pratchetta humorem. Mamy moją ulubioną straż - niestety z bardzo nikłym udziałem Marchewy - i mamy czwartą władzę: nowopowstałe gazety, które to decydują, co warto napisać, a co lepiej ukryć. No a ludzie lubią widzieć swoje nazwisko w druku.

Bawiłam się świetnie, jak zwykle. Absurd goni absurd a wszystko przedstawione w...

Lubię Świat Dysku. No lubię. Wszystko lubię. I tłumaczenie też jest rewelacyjne.

Lubię Świat Dysku. No lubię. Wszystko lubię. I tłumaczenie też jest rewelacyjne.

Dziwnie jest czytać książkę z serii o Straży, w której jednocześnie ta Straż gra rolę bardzo drugoplanową. Sama historia jest w porządku, ale tęskniłam za naszymi bohaterami, więc trochę się rozpraszałam podczas czytania. Za to trochę więcej jest tutaj Vetinariego!

Dziwnie jest czytać książkę z serii o Straży, w której jednocześnie ta Straż gra rolę bardzo drugoplanową. Sama historia jest w porządku, ale tęskniłam za naszymi bohaterami, więc trochę się rozpraszałam podczas czytania. Za to trochę więcej jest tutaj Vetinariego!

RECENZJA W 5 ZDANIACH:
Jak to Pratchett - przyjemne czytadło. kilka ciekawych pomysłów na temat tworzenia prasy codziennej, interesujące postacie, każdy ma tutaj swój cel. Kilka razy nawet się uśmiechnąłem. Ale, jednocześnie, jak to u Pratchetta - były momenty, że po przeczytaniu kilku stron nagle "budziłem się" absolutnie nie pamiętając, co przeczytałem, co nie zdarza mi się często, ale u tego autora - tak. Być może książka jest po prostu tak lekka, że myśli łatwo uciekają :)

RECENZJA W 5 ZDANIACH:
Jak to Pratchett - przyjemne czytadło. kilka ciekawych pomysłów na temat tworzenia prasy codziennej, interesujące postacie, każdy ma tutaj swój cel. Kilka razy nawet się uśmiechnąłem. Ale, jednocześnie, jak to u Pratchetta - były momenty, że po przeczytaniu kilku stron nagle "budziłem się" absolutnie nie pamiętając, co przeczytałem, co nie zdarza mi...

Można rzec, że Wiliam kocha prawdę. Dzięki temu mógł się odciąć od bogatej rodziny i utrzymywać się z pisania o nowinach dla kilku wybranych osób skłonnych mu za to zapłacić. Wszystko zmienia się, gdy krasnoludy pokazały mu możliwość powielania jego wiadomości w wielu kopiach dzięki ruchomej czcionce. Tak powstała azeta, trzecia władza w Ankh-Morpork- mieście pełnym ludzi, zombie, wampirów, krasnoludów, trolli. I z jednym gadającym psem.
Jak zwykle świetny humor, masa barwnych postaci i zaskakujące wydarzenia. Choć może nie aż tak zaskakujące, bo w świecie Dysku wszystko się może zdarzyć...

Można rzec, że Wiliam kocha prawdę. Dzięki temu mógł się odciąć od bogatej rodziny i utrzymywać się z pisania o nowinach dla kilku wybranych osób skłonnych mu za to zapłacić. Wszystko zmienia się, gdy krasnoludy pokazały mu możliwość powielania jego wiadomości w wielu kopiach dzięki ruchomej czcionce. Tak powstała azeta, trzecia władza w Ankh-Morpork- mieście pełnym ludzi,...

Podejrzewam, że Pratchett w temacie dziennikarstwa czuł się jak ryba w wodzie, patrząc na jego doświadczenia zawodowe. Przez całą powieść widać wyraźnie, jak autor świetnie się bawił. Od wampira-fotografa, którego za każdym razem nokautuje światło lampy, przez wcale-nie-gadającego-psa po wielkie i emocjonujące śledztwo - "Prawda" dostarcza rozrywki na każdej stronie. Myślę, że można ją spokojnie przeczytać bez znajomości innych części cyklu. Audiobook to rewelacja, sposób, w jaki Maciej Kowalik interpretował wszystkie postaci już na zawsze pozostanie mi w głowie.

Podejrzewam, że Pratchett w temacie dziennikarstwa czuł się jak ryba w wodzie, patrząc na jego doświadczenia zawodowe. Przez całą powieść widać wyraźnie, jak autor świetnie się bawił. Od wampira-fotografa, którego za każdym razem nokautuje światło lampy, przez wcale-nie-gadającego-psa po wielkie i emocjonujące śledztwo - "Prawda" dostarcza rozrywki na każdej stronie. Myślę,...

„Prawda” to kolejna powieść z cyklu „Świata Dysku”, osadzona w groteskowym Ankh-Morpork. Jej pierwszą, najbardziej oczywistą i wierzchnią warstwę stanowi temat dziennikarstwa. Jak zawsze jednak, u sir Terry’ego znajdziemy drugie, trzecie, a nawet… w zasadzie bliżej nieokreślone liczbą czy wymiarami dno. Bo czym jest prawda i czy istnieje tylko jedna prawda?

Chociaż ta akurat książka należy do tych bardziej chaotycznych i przesyconych dużą dozą humoru, stawia czytelnika przed wieloma pytaniami, z którymi boryka się współczesny świat. Trudno bowiem nie przyznać, że i my na co dzień torpedowani jesteśmy szaleńczo ogromną ilością mniej i bardziej wiarygodnych informacji, przedstawionych różnie, zależnie od perspektywy.

Czy istnieje obiektywizm? Można by rzec, że nie. Zawsze w którymś momencie, na którymś etapie procesu myślowego pojawia się czyjś punkt widzenia. Przedstawienie wydarzeń zależy zatem od przedstawiającego. Szokujące? I tak, i nie. Niby to wiemy, ale na co dzień często o tym zapominamy i dopiero skonfrontowanie z ideałami i realiami dziennikarstwa oraz życia społecznego, ujętymi chociażby w literaturze, rozbudza nas ze spokojnego snu, wytrąca z równowagi i stawia pod znakiem zapytania naszą wiarę w rzeczywistość.

Bo „Prawda” jest także, a może przede wszystkim o wierze. O tym w co chcemy, w co potrafimy wierzyć i co zapewnia nam spokój lub co go burzy. Podświadomie potrzebujemy filarów, na których możemy się wesprzeć.

I pamiętajcie. Prawda Świata Dysku też nie jest absolutna.

„Prawda” to kolejna powieść z cyklu „Świata Dysku”, osadzona w groteskowym Ankh-Morpork. Jej pierwszą, najbardziej oczywistą i wierzchnią warstwę stanowi temat dziennikarstwa. Jak zawsze jednak, u sir Terry’ego znajdziemy drugie, trzecie, a nawet… w zasadzie bliżej nieokreślone liczbą czy wymiarami dno. Bo czym jest prawda i czy istnieje tylko jedna prawda?

Chociaż ta...

25. tom z cyklu Świata Dysku jest jednym z najciekawszych utworów Terry’ego Pratchetta. Mocno odnosi się do naszej rzeczywistości, prezentując narodziny tzw. „trzeciej władzy” w Ankh-Morpork, największym i najbardziej zróżnicowanym mieście w tym świecie. Autor analizuje, czym jest prasa, jak jest odbierana przez różne grupy społeczne, na co może sobie pozwolić, a także, jakim jest poddawana naciskom, kiedy już poszczególne osoby zdają sobie sprawę z jej siły. W zabawny sposób, w niesamowicie udanej metaforze przedstawia, czym są, jakie treści prezentują i do kogo są skierowane tabloidy. Jest i dziennikarskie śledztwo, bo mamy również kolejną intrygę sięgającą szczytów władzy. A także proste uświadomienie czytelnikowi, czym jest rzetelna informacja publiczna i dlaczego jest ona tak istotna. Tematy aktualne, jak nigdy, a książka ma już prawie 24 lata.

Spotykamy zupełnie nowe postaci. Głównym bohaterem jest William de Worde, młody arystokrata, który zupełnym przypadkiem zostaje pierwszym redaktorem i wydawcą codziennika w Ankh-Morpork. W towarzystwie grupy krasnoludów, pewnej córki grawera oraz wampira-abstynenta mierzy się nie tylko z nowo odkrytą potęgą prasy, ale także z niebezpieczeństwami, jakie wiążą się z publikowaniem niewygodnej prawdy. Książka należy do cyklu industrialnego i tym razem wydarzenia nie mają źródeł nadnaturalnych (jak to było w „Ruchomych obrazkach” i „Muzyce duszy”),co wyszło książce bardzo na plus. To jedna z tych powieści z głównego cyklu, które można czytać w zupełnym oderwaniu od pozostałych – wprawdzie pojawiają się postaci dobrze znane czytelnikom, ale ciężar akcji skupia się jednak na głównym wątku prasowym. Oczywiście pojawiają się też kwestie uprzedzeń i ksenofobii – to już stały element prozy Pratchetta – a także trudności z integracją społeczną osób przyjezdnych.

Polecam gorąco – jeżeli ktoś nie czytał i nie zamierza czytać wszystkich książek tego autora, to warto się zapoznać przynajmniej z tą jedną pozycją :)

25. tom z cyklu Świata Dysku jest jednym z najciekawszych utworów Terry’ego Pratchetta. Mocno odnosi się do naszej rzeczywistości, prezentując narodziny tzw. „trzeciej władzy” w Ankh-Morpork, największym i najbardziej zróżnicowanym mieście w tym świecie. Autor analizuje, czym jest prasa, jak jest odbierana przez różne grupy społeczne, na co może sobie pozwolić, a także,...

Trochę szkoda, że tak mało straży oraz nie do końca przypadli mi do gustu Szpila i Tulipan, ale za to Otto przezabawny! Wybuchałem śmiechem przy każdym zrobieniu obrazka :D

Trochę szkoda, że tak mało straży oraz nie do końca przypadli mi do gustu Szpila i Tulipan, ale za to Otto przezabawny! Wybuchałem śmiechem przy każdym zrobieniu obrazka :D