Ta książka to brudny realizm, dlatego nie wszystkim może przypaść do gustu. Nie jest to pozycja dla wielbicieli prozy krochmalonych kołnierzyków i opisów miłosnych muśnięć końcem szala. O wyjątkowości tej literatury stanowi jej autentyczność, czasem bardzo brutalna, ale na pewno bliska życiu. Fani Ch. Bukowskiego i Ch. Phalaniuka odnajdą tu ten sam brud i plugawość życia.

Autor, były dziennikarz obecnie łapiący się każdego zajęcia, opisuje językiem ulicy sprawy, wokół których kręci się życie biedoty hawańskiej w połowie lat 90. XX - codzienną walkę o każdy grosz, wszechobecną prostytucję, wyuzdany seks z cudzoziemkami i osiemdziesięcioletnimi babciami, a wszystko to w oparach dymu z cygar, rumu smakującego jak nafta, przeplatane rozważaniami o pisarstwie i ludzkim losie. Nic co ludzkie nie jest mu obce, nie ma tu tematów, które autor chciałby przemilczeć, czy ominąć - wszystko, łącznie z ludzkimi ekskrementami jest wyciągnięte na widok publiczny. Autor mieszka w dobudówce na dachu ośmiopiętrowej rozwalającej się kamienicy, za sąsiadów ma prostytutki i złodziei, opisuje jak to kibel jest wiecznie zasrany, dlatego ludzie srają w gazetę, a potem wyrzucają ją na ulice. Jednym słowem cała jaskrawość życia w socjalistycznym raju Castro, gdzie jedynym pozytywem jest piękny widok na morze i marzenie, by pewnego dnia znaleźć się po drugiej stronie, w Miami.

Ta książka to brudny realizm, dlatego nie wszystkim może przypaść do gustu. Nie jest to pozycja dla wielbicieli prozy krochmalonych kołnierzyków i opisów miłosnych muśnięć końcem szala. O wyjątkowości tej literatury stanowi jej autentyczność, czasem bardzo brutalna, ale na pewno bliska życiu. Fani Ch. Bukowskiego i Ch. Phalaniuka odnajdą tu ten sam brud i plugawość...