Można uznać mnie za głupią i naiwną, ale momentami miałam wrażenie, że tę historię naprawdę napisał los, a nie pisarz. Widziałam oczyma wyobraźni kobietę w podeszłym wieku, siedzącą na macie. Albo raczej klęczącą. Wpatruje się w ścianę niewidzącym wzrokiem i delikatnie uśmiecha, na myśl o przeszłości. Fakt, to tylko pokazuje kunszt autora.
Nie znam się na japońskich konwenansach. Nie znam zawiłej kultury Azji. Bardzo chciałabym ją poznać, bo niesamowicie mnie intryguje. Dlatego tak zaciekawiła mnie ta pozycja. Początkowo, obejrzawszy film, nawet nie wiedziałam, że to ekranizacja. Dlatego ten pierwowzór tak mnie zaskoczył. Szukałam widocznych podobieństw między dwoma wersjami tej historii: pisaną i zobrazowaną. Niektórych wątków nie znalazłam, inne, wręcz przeciwnie, w przeciwieństwie do filmu, pojawiły się w książce.
Jak już mówiłam, nie znam dobrze kultury Japonii, więc nie mogę się do niej odnieść i powiedzieć, czy książka odnosi się do faktów. Wiem jednak co nieco o drugiej wojnie światowej i ta historia na tle tamtego wydarzenia wydaje mi się dość rzeczywista. Wiele się zmieniło. Gdy o tym czytałam, ogarnął mnie nieutulony smutek. Tak wiele ze swojej historii stracił ten kraj.
Niemniej, książką jestem wręcz zachwycona. Gdy ją skończyłam, wprawdzie nie czułam niedosytu, bo zostałam usatysfakcjonowana, ale było mi trochę przykro. Głównie dlatego, że polubiłam Nittę Sayuri.

Można uznać mnie za głupią i naiwną, ale momentami miałam wrażenie, że tę historię naprawdę napisał los, a nie pisarz. Widziałam oczyma wyobraźni kobietę w podeszłym wieku, siedzącą na macie. Albo raczej klęczącą. Wpatruje się w ścianę niewidzącym wzrokiem i delikatnie uśmiecha, na myśl o przeszłości. Fakt, to tylko pokazuje kunszt autora.
Nie znam się na japońskich...