Uwielbiam czytać debiuty literackie, które wnoszą coś nowego, niespotykanego, świeżego i budzącego ciekawość. Przy okazji innej recenzji przyznałam, że w bieżącym roku przeczytałam ich kilkanaście, mniej lub bardziej udanych. Tym razem postanowiłam sięgnąć po jeden z najnowszych zatytułowany "Pod skrzydłami miłości" autorstwa Izabeli M. Krasińskiej. Gdy tylko ujrzałam zapowiedź tej książki wiedziałam, że muszę poznać historię, jaką zawiera. Z niecierpliwością czekałam zatem na dostarczenie jej przez listonosza. Jak oceniam ten debiut? Czy jest wart uwagi i zainteresowania? Czy spełnił moje oczekiwania? Zapraszam na recenzję :)

Izabela Maria Krasińska, rocznik 1989, absolwentka filologii polskiej. Uwielbia koty, francuską muzykę, literaturę pozytywistyczną i polskie reportaże. Wielbicielka kina studyjnego oraz serialu "The Walking Dead". Od lat wierna fanka Garou, który niechcący odmienił jej życie (bardziej niż pozytywnie). Aby zrozumieć o czym śpiewa, nauczyła się francuskiego. Śmieje się, że jest magistrem ironii (pracę magisterską napisała o ironii twórczości Zygmunta Miłoszewskiego). Z natury melancholijna i ponura, choć bliźni uważają inaczej. Mieszka w małej miejscowości pod Radomiem. "Pod skrzydłami miłości" jest jej debiutancką powieścią. (źródło: czwartastrona.pl)

Marta Konarska to młoda kobieta, która od dwóch lat tkwi w związku z żonatym i dzieciatym oraz o piętnaście lat starszym Markiem - właścicielem salonu samochodowego. Mężczyzna nieustannie obiecuje kobiecie, że porzuci dla niej rodzinę, żonę, której ma już naprawdę dość ze względu na jej ciężki charakter oraz niezbyt inteligentne i sprawiające problemy dzieci. Pewnego dnia Marta będąc na zakupach dostrzega Marka z rodziną. Wydają się być szczęśliwi i widać, że miło spędzają czas w swoim towarzystwie. Ich widok uświadamia Marcie, że wszystkie zapewnienia Marka były jednym wielkim kłamstwem. Dociera do niej, że mężczyzna nie darzy jej głębokim uczuciem, że nigdy nie zwiąże się z nią na stałe, a tym bardziej nie porzuci rodziny. Zrozpaczona Marta wsiada do samochodu i rusza przed siebie. Nagle zauważa rowerzystę, chcąc uniknąć potrącenia go, gwałtownie skręca, tym samym uderzając w drzewo. Z samochodu wyciąga ją przystojny strażak - kapitan Piotr Majewski. Między Martą a Piotrem, który każdego dnia odwiedza ją w szpitalu rodzi się pewna więź...

Bohaterzy powieści zostali moim zdaniem bardzo wiarygodnie wykreowani, ze wszelkimi zaletami i wadami. Dokładnie poznajemy ich przeszłość, zachowania, przemyślenia, spostrzeżenia, którymi się dzielą, a nawet obawy i problemy, z którymi muszą się nieustannie mierzyć. Marta to trzydziestoletnia kobieta pracująca w sklepie z markową odzieżą. Jest jedynaczką, samotnie mieszkającą w Radomiu od wielu lat. Z rodzicami jest skłócona od dłuższego czasu, miała dość ich ingerowania się w jej życie, a także narzucania kierunku kształcenia i drogi, jaką powinna podążać. Sądzili, że córka pójdzie w ich ślady i zostanie lekarzem lub prawnikiem. Uważali, że tylko dzięki tym zawodom osiągnie sukces i stabilizację finansową oraz poczucie bezpieczeństwa. Wtedy Marta wyprowadziła się od nich, pragnęła stać się samodzielna i udowodnić im, że sama sobie świetnie poradzi. Ukończyła administrację, rozpoczęła pracę w sklepie odzieżowym i związała się z Markiem, którego kochała i wierzyła w jego zapewnienia. Do czasu, kiedy ujrzała go szczęśliwego z rodziną. Marta to kobieta niezdecydowana, egoistyczna, naiwna, sprawiająca czasem wrażenie niedojrzałej i nieradzącej sobie z uczuciami i emocjami. Nie potrafiła odróżnić miłości od pożądania. Muszę przyznać, że niekiedy jej postać mnie irytowała i wielokrotnie miałam ochotę nią zwyczajnie potrząsnąć.

Natomiast moją ogromną sympatię wzbudził Piotr Majewski - trzydziestopięciolatek, od piętnastu lat pełniący służbę w Straży Pożarnej. To przystojny, uprzejmy, odpowiedzialny i miły mężczyzna, który niestety kilkukrotnie został doświadczony przez los. Bardzo przeżył nagłą śmierć ojca, musiał zająć się mamą i siostrą. Długo nie mógł poradzić sobie z jego stratą. Z żoną długo starali się o dziecko, jednak niestety bez powodzenia. Ich siedmioletnie małżeństwo się rozpadło. W tym samym czasie również stracił najlepszego przyjaciela, który okazał się być wobec niego nielojalny. Po tych wszystkich zaistniałych wydarzeniach Piotr stał się nieufny, zraniony, unikał spotkań towarzyskich, zamknął się w sobie. Postanowił, że już nigdy nie zwiąże się z żadną kobietą. Na dodatek nie radził sobie ze swoją przypadłością, cierpiał, ale czuł się też w dużym stopniu winny i był przekonany, że już nigdy nie będzie dobrze. Cały swój czas poświęcał pracy, która była jego pasją, spełnieniem marzeń i przede wszystkim dawała mu mnóstwo satysfakcji. Lubił adrenalinę, każdego dnia narażał swoje życie, aby ratować innych z pożarów, wypadków czy katastrof. Nigdy - nawet przez chwilę - się nie zawahał. Tacy ludzie jak Piotr zasługują na ogromny szacunek i podziw.

Między głównymi bohaterami, jakimi niewątpliwie są Marta i Piotr rodzi się najpierw przyjaźń, która powoli przeradza się w uczucie. Marta stopniowo zaczyna rozumieć, czym jest miłość i uświadamia sobie, że często myliła ją z pożądaniem. Ponadto dopiero poznanie Piotra wyzwala w niej dotąd skrywane emocje i sprawia, że dojrzewa ona do podejmowania poważnych decyzji. A Piotr na nowo uczy się ufać drugiemu człowiekowi - choć jest to dla niego niezwykle trudne, podejmuje więc walkę z samym sobą. Poza tym ujawnia także pewną tajemnicę. Znajomość Marty i Piotra niejednokrotnie będzie poddawana próbom, wiele razy będą musieli stawić czoła wszelkim napotkanym na ich drodze trudnościom. Czy sobie poradzą? Czy ich uczucie przetrwa?

W powieści pojawiają się też postacie drugoplanowe, odgrywające istotne role. Każda z tych osób została bardzo dobrze skonstruowana. Poznajemy przyjaciółkę Marty - Magdę, jej męża i synka, kolegów Piotra ze Straży Pożarnej, kochanka Marty i jego żonę oraz rodziców Marty, z którymi od wielu lat nie utrzymywała kontaktu. Jak potoczą się losy wszystkich bohaterów?

Powieść jest moim zdaniem bardzo dobrze napisana, zrozumiałym i przejrzystym stylem. Autorka posługuje się lekkim, prostym i wyrazistym językiem. Zastosowała narrację trzecioosobową. Książka podzielona jest na kilkanaście rozdziałów, a te następnie na krótkie podrozdziały. Każdy z nich rozpoczyna się fragmentem utworu słynnego na całym świecie muzyka Garou. Niezaprzeczalnie powieść wciąga już od pierwszej strony i nie można się od niej oderwać, choćby na chwilę. Czyta się ją niezwykle szybko, nawet mogę rzec, że zdecydowanie za szybko. Jej lektura była ogromną przyjemnością. Wiele się działo w życiu bohaterów, co wzbudzało większą ciekawość i z każdą kolejną stroną coraz bardziej się angażowałam w ukazaną historię, która bez wątpienia wzbudzała mnóstwo emocji. Muszę jednak przyznać, że czasem miałam wrażenie przesytu dramatycznych wydarzeń, ale to tylko moje odczucie.

"Pod skrzydłami miłości" to powieść obyczajowa z dominującym wątkiem miłosnym. Porusza też wiele innych ważnych kwestii, tj.: śmierć, zdrada czy bezpłodność. To opowieść o miłości, przyjaźni, samotności, relacjach międzyludzkich, pasji, obawach, lękach, tajemnicach, nieustannym narażaniu życia oraz o poszukiwaniu szczęścia, poczucia bezpieczeństwa, spełnienia i spokoju. Przekazuje ona wiele cennych wartości, skłania do przemyśleń i wysnuwania wniosków, a także uświadamia, jak istotne jest wsparcie bliskich osób i że w najmniej spodziewanym momencie każdy z nas może spotkać anioła, który obdarzy opieką, wskaże właściwą drogę i przywróci nadzieję na lepsze jutro. "Pod skrzydłami miłości" to według mnie udany debiut literacki, po który warto sięgnąć i zagłębić się w przedstawioną historię. Gorąco polecam!

Uwielbiam czytać debiuty literackie, które wnoszą coś nowego, niespotykanego, świeżego i budzącego ciekawość. Przy okazji innej recenzji przyznałam, że w bieżącym roku przeczytałam ich kilkanaście, mniej lub bardziej udanych. Tym razem postanowiłam sięgnąć po jeden z najnowszych zatytułowany "Pod skrzydłami miłości" autorstwa Izabeli M. Krasińskiej. Gdy tylko ujrzałam...