Starego dobrego "Stefana Króla" dawno już nie czytałem... w pewnym momencie miałem przesyt jego horrorów, ale to i tak jeden z tych autorów którzy nigdy nie nudzą i prędzej czy później się do nich wraca. "Dolores Claiborne" mnie nie zawiodła i przypomniała mi co cenię sobie w twórczości tego autora. To wypadkowa powieści obyczajowej, psychologicznej, dramatu, thrillera i grozy, którą czyta się jednym ciągiem. Słowem, cały Stephen King :)

Pierwsze co zwraca naszą uwagę to nietypowa narracja. Cała książka to właściwie opowieść jednej kobiety, spowiedź, długi monolog, i to w dodatku bez podziału na rozdziały (o dziwo wcale mi to nie przeszkadzało a wręcz działało na korzyść powieści). Dociera do nas tylko to co powie bohaterka-narratorka tytułowa Dolores Claiborne (świetny zabieg kiedy to z jej pytań, twierdzeń i zachowań możemy się jedynie domyśleć co powiedziały inne postacie słuchające jej opowieści).

Wspomniałem że to miszmasz wielu gatunków, ale King nie byłby sobą gdyby nie wplótł nieco dowcipu, zwłaszcza na początku kiedy to czytamy o potyczkach między wredną Verą Donovan a Dolores (King jednak jest mistrzem porównań, nie sądziłem że tak finezyjnie można opisywać czynność wypróżniania się :D). Później jednak żarty idą na bok i robi się coraz poważniej. A fakt że nie mamy do czynienia z rasowym horrorem wcale nie znaczy że nie doświadczymy dreszczu czy grozy. Na mnie podziałała scena zaćmienia słońca i tego co się później wydarzyło (olbrzymia czarna źrenica otoczona koronką ognia, oczy czarne jak węgielki, trzask rozbijanej porcelany, Doo-loo-reess! ...a na koty kurzu będę już inaczej patrzył).

Równie ciekawą postacią co Dolores jest Vera Donovan. Jak dla mnie to wręcz równorzędna postać tej powieści, razem tworzą one jakby spójną całkowitą opowieść o kobietach. "Błyskotliwe studium ciemnych stron kobiecej psychiki"? Po części tak, ale ja odebrałem tą książkę jako opowieść o tym jaką cenę płaci się za bycie silną kobietą... czasem straszliwą cenę. I o tym że matka z miłości do dzieci jest w stanie poświęcić nawet własny spokój ducha, choćby i do końca swojego życia. "Największą jędzą na ziemi jest matka przerażona o swoje potomstwo". Pod koniec powieści wychodzi z niej coś naprawdę pięknego. I tylko mam pretensje do Kinga że jeszcze bardziej nie dokręcił tej śruby. Epilog (wycinki prasowe), trochę mi nie pasowało takie zakończenie ale cóż.

"Dolores Claiborne" - "literacki triumf Kinga, jego najambitniejsze dzieło". Aż tak bym nie piał z zachwytu ale przyczepić się też nie ma za bardzo do czego. Na pewno jest bardziej ambitna od jego typowych powieści grozy, ale w moim prywatnym rankingu są tytuły które bardziej cenię i które zrobiły na mnie zdecydowanie większe wrażenie (np. "To", Historia Lisey"). Natomiast godne polecenia, to z pewnością. Zwłaszcza paniom, podobna sytuacja jak i z "Rose Maddder".

http://book-music-movie.blogspot.com

Starego dobrego "Stefana Króla" dawno już nie czytałem... w pewnym momencie miałem przesyt jego horrorów, ale to i tak jeden z tych autorów którzy nigdy nie nudzą i prędzej czy później się do nich wraca. "Dolores Claiborne" mnie nie zawiodła i przypomniała mi co cenię sobie w twórczości tego autora. To wypadkowa powieści obyczajowej, psychologicznej, dramatu, thrillera i...