Przeżyłam cudowną przygodę za pośrednictwem książki Dawida Grosmana p.t. „Kto ze mną pobiegnie?” „Pobiegłam” i wierzcie mi – było warto!
Już początek lektury intryguje. Autor ukazuje czytelnikowi dwa obrazy – chłopca pędzącego z psem i dziwnie zachowującą się dziewczynę. Akcja powieści toczy się bowiem dwutorowo. Z jednej strony śledzimy wypadki oczami młodego, izraelskiego chłopca Asafa, pracownika urzędu miejskiego, z drugiej zaś poznajemy tajemniczą szesnastolatkę Tamar, która coś skwapliwie planuje i mocuje się z nadzwyczaj trudną decyzją. Asaf goni przez ciasne uliczki Jerozolimy, a Tamar rzuca wszystko; bezpieczne życie u boku rodziców, szkołę muzyczną, przyjaciół i rusza ratować brata. Oboje nieuchronnie do czegoś zmierzają. Tylko do czego?
Książka mnie urzekła. Zaczarowała po prostu. Niesamowite, jak autor dobrze zna psychikę, problemy i uczucia młodych ludzi. Potrafi o nich pisać ze znawstwem i wielką empatią. Do tego przepięknym, wysmakowanym językiem. Pamiętnik Tamar to mistrzostwo świata. Do tej pory mam go w głowie i raczej szybko nie zapomnę.
Grosman pokazał na przykładzie brata Tamar - Szaja - jak wygląda smutna droga w przepaść uzależnienia od narkotyków. Szaj nie potrafił znaleźć wspólnego języka z rodzicami, czuł ból odrzucenia. Szamocząc się w swoim cierpieniu, próbował zwrócić na siebie uwagę dorosłych w najbardziej nieodpowiedni sposób – przyjmując środki odurzające. Zły na cały świat, dążył do autodestrukcji, ale podświadomie pragnął żyć. W głębi serca marzył o powrocie do normalności. Wiadomo jak ciężko z takimi powrotami, zwłaszcza że Szaj uwikłał się nie tylko w narkotyki… Stał się dzieckiem ulicy. Bezdomność. Poczucie osamotnienia i odrzucenia przez rodzinę i społeczeństwo. Czy może być coś bardziej przejmującego? Autor pochyla się nad tym trudnym problemem w kontekście życia codziennego Jerozolimy. Okazuje się, że tu, tuż obok tak zwanej normalności, rządzi siła i strach, interesy oraz nikczemność. Pisarz maluje bardzo plastycznie i przekonywująco. „Dom Artystów” czyli melina obleśnego Pesacha, obskurne warunki mieszkalne, orgie narkotyczne i ciągła kontrola grubiańskich ochroniarzy - przyprawiają o mdłości i prowokują do refleksji nad tematem. Przywodzą mi na myśl obrazy z „Oliwiera Twista” Karola Dickensa. To samo okrucieństwo, podłość i wyzucie z wszelkich ludzkich uczuć w stosunku do młodego człowieka. Współczesne niewolnictwo. W takim bagnie znalazł się Szaj, ale dzięki odwadze i miłości siostry zyskał coś bezcennego… Dla mnie miało to rangę symbolu możliwości i siły sprawczej człowieka. Bywa, że nie zdajemy sobie sprawy, jaka w nas tkwi moc, dopóki nie musimy jej czasem z siebie wykrzesać…
Ciężko mi było rozstać się z bohaterami książki Grosmana. Było w nich coś urzekającego, wręcz baśniowego. Może ta ich szlachetność ? Jakże rzadka cecha w naszym, pogmatwanym świecie. Ale dzięki temu czytało się książkę wspaniale. Do tego przesłanie – być może naiwne i dla niektórych nawet śmieszne, ale dla mnie niezwykle cenne - że warto pomagać i żyć, bo życie to DAR najpiękniejszy. Polecam wszystkim – super rzecz!

Przeżyłam cudowną przygodę za pośrednictwem książki Dawida Grosmana p.t. „Kto ze mną pobiegnie?” „Pobiegłam” i wierzcie mi – było warto!
Już początek lektury intryguje. Autor ukazuje czytelnikowi dwa obrazy – chłopca pędzącego z psem i dziwnie zachowującą się dziewczynę. Akcja powieści toczy się bowiem dwutorowo. Z jednej strony śledzimy wypadki oczami młodego,...