Czułość. To jest pierwsze słowo, ktore przychodzi mi na myśl za każdym razem, kiedy wchodzę w świat Dawida Grosmana. Nawet kiedy ma za nic jakiekolwiek bariery w odsłanianiu ludzkich cierpień, małości i lęków, nawet kiedy obnaża pulsujące jądro swoich bohaterów zawsze traktuje i opisuje ich z czułością.... Bez różnicy czy jest to dziadek ocalały z Holocaustu, czy Bruno Schulz, czy wreszcie nastolatek Asaf jak w książce „Kto ze mną pobiegnie“. Ta piękna i wzruszająca książka jest dla młodych i starych, dla tych, którzy myślą sercem i dla tych, którzy czują rozumem, ponieważ opowiada o sprawach elementarnych: o dorastaniu i miłości. Czy są sprawy na świecie ważniejsze? A odkąd wiem, że wielki Grosman potrafi też pisać jak Małgorzata Musierowicz ;) wielbię go jeszcze bardziej.

Czułość. To jest pierwsze słowo, ktore przychodzi mi na myśl za każdym razem, kiedy wchodzę w świat Dawida Grosmana. Nawet kiedy ma za nic jakiekolwiek bariery w odsłanianiu ludzkich cierpień, małości i lęków, nawet kiedy obnaża pulsujące jądro swoich bohaterów zawsze traktuje i opisuje ich z czułością.... Bez różnicy czy jest to dziadek ocalały z Holocaustu, czy Bruno...

Porusza do głębi
Powieść wzruszająca i ciekawa
Historia opowiada o szesnastoletnim chłopcu, który pracuje w urzędzie miejskim w Jerozolimie, poznaje Tamar dziewczynkę jest ona troskliwa, opiekuńcza i utalentowana ma wielki talent...jest też pies morderca, który ciągle biega za chłopcem.
Książka zaskoczyła mnie, zaskakuje..wzrusza,,przesłanie mądre niesie z przekazem:)

Porusza do głębi
Powieść wzruszająca i ciekawa
Historia opowiada o szesnastoletnim chłopcu, który pracuje w urzędzie miejskim w Jerozolimie, poznaje Tamar dziewczynkę jest ona troskliwa, opiekuńcza i utalentowana ma wielki talent...jest też pies morderca, który ciągle biega za chłopcem.
Książka zaskoczyła mnie, zaskakuje..wzrusza,,przesłanie mądre niesie z przekazem:)

Trochę trudna jak dla mnie, ale bardzo mi się podobała. Bardzo dobitnie pokazany problem narkotyków.

Trochę trudna jak dla mnie, ale bardzo mi się podobała. Bardzo dobitnie pokazany problem narkotyków.

Przeżyłam cudowną przygodę za pośrednictwem książki Dawida Grosmana p.t. „Kto ze mną pobiegnie?” „Pobiegłam” i wierzcie mi – było warto!
Już początek lektury intryguje. Autor ukazuje czytelnikowi dwa obrazy – chłopca pędzącego z psem i dziwnie zachowującą się dziewczynę. Akcja powieści toczy się bowiem dwutorowo. Z jednej strony śledzimy wypadki oczami młodego, izraelskiego chłopca Asafa, pracownika urzędu miejskiego, z drugiej zaś poznajemy tajemniczą szesnastolatkę Tamar, która coś skwapliwie planuje i mocuje się z nadzwyczaj trudną decyzją. Asaf goni przez ciasne uliczki Jerozolimy, a Tamar rzuca wszystko; bezpieczne życie u boku rodziców, szkołę muzyczną, przyjaciół i rusza ratować brata. Oboje nieuchronnie do czegoś zmierzają. Tylko do czego?
Książka mnie urzekła. Zaczarowała po prostu. Niesamowite, jak autor dobrze zna psychikę, problemy i uczucia młodych ludzi. Potrafi o nich pisać ze znawstwem i wielką empatią. Do tego przepięknym, wysmakowanym językiem. Pamiętnik Tamar to mistrzostwo świata. Do tej pory mam go w głowie i raczej szybko nie zapomnę.
Grosman pokazał na przykładzie brata Tamar - Szaja - jak wygląda smutna droga w przepaść uzależnienia od narkotyków. Szaj nie potrafił znaleźć wspólnego języka z rodzicami, czuł ból odrzucenia. Szamocząc się w swoim cierpieniu, próbował zwrócić na siebie uwagę dorosłych w najbardziej nieodpowiedni sposób – przyjmując środki odurzające. Zły na cały świat, dążył do autodestrukcji, ale podświadomie pragnął żyć. W głębi serca marzył o powrocie do normalności. Wiadomo jak ciężko z takimi powrotami, zwłaszcza że Szaj uwikłał się nie tylko w narkotyki… Stał się dzieckiem ulicy. Bezdomność. Poczucie osamotnienia i odrzucenia przez rodzinę i społeczeństwo. Czy może być coś bardziej przejmującego? Autor pochyla się nad tym trudnym problemem w kontekście życia codziennego Jerozolimy. Okazuje się, że tu, tuż obok tak zwanej normalności, rządzi siła i strach, interesy oraz nikczemność. Pisarz maluje bardzo plastycznie i przekonywująco. „Dom Artystów” czyli melina obleśnego Pesacha, obskurne warunki mieszkalne, orgie narkotyczne i ciągła kontrola grubiańskich ochroniarzy - przyprawiają o mdłości i prowokują do refleksji nad tematem. Przywodzą mi na myśl obrazy z „Oliwiera Twista” Karola Dickensa. To samo okrucieństwo, podłość i wyzucie z wszelkich ludzkich uczuć w stosunku do młodego człowieka. Współczesne niewolnictwo. W takim bagnie znalazł się Szaj, ale dzięki odwadze i miłości siostry zyskał coś bezcennego… Dla mnie miało to rangę symbolu możliwości i siły sprawczej człowieka. Bywa, że nie zdajemy sobie sprawy, jaka w nas tkwi moc, dopóki nie musimy jej czasem z siebie wykrzesać…
Ciężko mi było rozstać się z bohaterami książki Grosmana. Było w nich coś urzekającego, wręcz baśniowego. Może ta ich szlachetność ? Jakże rzadka cecha w naszym, pogmatwanym świecie. Ale dzięki temu czytało się książkę wspaniale. Do tego przesłanie – być może naiwne i dla niektórych nawet śmieszne, ale dla mnie niezwykle cenne - że warto pomagać i żyć, bo życie to DAR najpiękniejszy. Polecam wszystkim – super rzecz!

Przeżyłam cudowną przygodę za pośrednictwem książki Dawida Grosmana p.t. „Kto ze mną pobiegnie?” „Pobiegłam” i wierzcie mi – było warto!
Już początek lektury intryguje. Autor ukazuje czytelnikowi dwa obrazy – chłopca pędzącego z psem i dziwnie zachowującą się dziewczynę. Akcja powieści toczy się bowiem dwutorowo. Z jednej strony śledzimy wypadki oczami młodego,...

Wspaniała, poruszająca opowieść! Nastoletni chłopak i dziewczyna z Jerozolimy zamknięci w swoim hermetycznym, bezpiecznym świecie, wkrótce zostają z niego brutalnie wyrwani, a ich los niespodziewanie się splata za sprawą zagubionego psa. Na skutek wielu burzliwych wydarzeń bohaterowie są zmuszeni zweryfikować swoje dotychczasowe postrzeganie rzeczywistości, często targają nimi wątpliwości i sprzeczne emocje. Ale w ich historii najważniejsza jest chyba podróż wgłąb siebie, zmierzenie się z własnymi ograniczeniami, ku odwadze i dojrzałości.

Skłania do przemyśleń. Jakie są granice poświęcenia? Jak to możliwe, że jednego dnia nasz świat może się tak bardzo zmienić? Podoba mi się z jaką subtelnością autor przedstawia ludzi i zdarzenia: ich autentyczność, a zarazem niezwykłość. Bohaterowie wzbudzają sympatię, choć zdecydowanie mają trudne charaktery. Warto dać się ponieść lekko bajkowemu klimatowi książki i ekscytacji jaka towarzyszy fabule. Czytałam początkowo z rezerwą, powieść wydawała mi się wręcz dziwna, ale gdy wszystkie wątki układają się w całość, nie można się oderwać. Świetna propozycja dla młodych czytelników.

Wspaniała, poruszająca opowieść! Nastoletni chłopak i dziewczyna z Jerozolimy zamknięci w swoim hermetycznym, bezpiecznym świecie, wkrótce zostają z niego brutalnie wyrwani, a ich los niespodziewanie się splata za sprawą zagubionego psa. Na skutek wielu burzliwych wydarzeń bohaterowie są zmuszeni zweryfikować swoje dotychczasowe postrzeganie rzeczywistości, często targają...

Może i mam pospolity, babski gust, ale cóż :) książka dla mnie rewelacyjna, bardzo wciągają mnie takie historie... o miłości, o poświęceniu, o przeznaczeniu , o tym że nie samo zło pozostało na świecie, o tym że każdy ma szansę, że każdy jest coś wart dla choćby jednej innej osoby na całym świecie... czytało się bardzo przyjemnie

Może i mam pospolity, babski gust, ale cóż :) książka dla mnie rewelacyjna, bardzo wciągają mnie takie historie... o miłości, o poświęceniu, o przeznaczeniu , o tym że nie samo zło pozostało na świecie, o tym że każdy ma szansę, że każdy jest coś wart dla choćby jednej innej osoby na całym świecie... czytało się bardzo przyjemnie

Młodość jest cudowna. Tyle dróg, tyle możliwości. Nic nie jest absurdalne. Niemożliwe- a cóż to znaczy?

Młodość jest cudowna. Tyle dróg, tyle możliwości. Nic nie jest absurdalne. Niemożliwe- a cóż to znaczy?

wyrywa trzewia

wyrywa trzewia

Bardzo ciekawa narracja, ale mimo to opuszczałam krótkie mało istotne fragmenty, co czynię rzadko.

Bardzo ciekawa narracja, ale mimo to opuszczałam krótkie mało istotne fragmenty, co czynię rzadko.

Perfekcja, twierdzę niezmiennie od kilkunastu lat.

Perfekcja, twierdzę niezmiennie od kilkunastu lat.