Skostniałe systemy religijno-społeczne prowadzą do marazmu. W Piramidach dosłownie.
Djelibeybi, kraj wokół którego akcja książki traktuje jest inspirowany, czego można domyślić się po tytule starożytnym Egiptem. Choć bardziej jego popkulturową wersją, która istnieje od zarania cywilizacji i się nigdy nie zmienia - idea konserwatyzmu dosłownie urzeczywistniona. Oczywiście w przeciwieństwie do tego prawdziwego ajgyptu, który przez tysiąclecia swego istnienia nie dość, że cały czas się zmieniał (jak to na świecie bywa), często nie stanowił jednego i tego samego kraju, a nawet miewał prawodawstwo jak to się mówi: wyprzedzające swoje czasy, choć tak naprawdę nie wyprzedzało - no bo jak? W Djelibeybi niezmienność i prymat tradycji nad absolutnie wszystkim prowadzą do rytualizacji wszystkich nieomal aspektów życia oraz swoistego regresu cywilizacyjnego. Tak to bywa gdy zmarli są ważniejsi niż żywi, a w Djelibeybi są. Kraj poznajemy z perspektywy młodego następcy tronu Teppica (właściwie Pteppica, a tak naprawdę Pteppicymona), którego ojciec wysyła na naukę do Ankh Morpork. Daje to nieoczekiwany efekt, iż następca tronu staje się kulturowo ankhmorporkianinem i przez to, jak można się domyślić kraj jego rodzinny staje mu się obcy.
Wychodziłoby, że w lekturze Piramid pomocna byłaby jakaś znajomość cywilizacji inspirującej. Na pewno nie zaszkodzi, w każdym razie mi jakaś znajomość nie wskazała szczególnie zawoalowanych nawiązań. Przydatniejsza będzie wiedza na temat fizyki kwantowej. Tak fizyki kwantowej, bo Piramidy to tak naprawdę książka o starożytnym Egipcie i fizyce kwantowej. No i całym tym cywilizacyjnym marazmie and so on. I jeszcze skoro jest egipt można się trochę pośmiać z tej drugiej, nieco mniej starożytnej cywilizacji i z tej całej wojny którą zakończyli dziwacznym podstępem z drewnianym koniem. Można by stwierdzić, że ta tematyka ma ze sobą nieco nie po drodze, trochę się gryzie, ale nie - wszystko jest na swoim miejscu. Tylko, żeby się o tym przekonać trzeba przeczytać, inaczej to i tak bez znaczenia.
Odbiór psuje nieco pewna znacząca wada. Na imię jej Teppic. W porównaniu do innych Pratchettowskich bohaterów Pteppicymon jest... cóż zwyczajnie nudny. Ma on jakieśtam cechy charakteru, acz odniosłem wrażenie, że bardziej służy za narzędzie fabularne niż pełnoprawną postać. Galeria postaci drugoplanowych w znacznym stopniu ratuje sytuację (każdy kto Piramidy przeczytał wie, że wielbłądy zasługują na sporą dozę respektu), człowiek może się tylko zastanawiać co by było gdyby...

Skostniałe systemy religijno-społeczne prowadzą do marazmu. W Piramidach dosłownie.
Djelibeybi, kraj wokół którego akcja książki traktuje jest inspirowany, czego można domyślić się po tytule starożytnym Egiptem. Choć bardziej jego popkulturową wersją, która istnieje od zarania cywilizacji i się nigdy nie zmienia - idea konserwatyzmu dosłownie urzeczywistniona. Oczywiście w...