Do Zawrocia wróciłam po bardzo długim czasie - dziwię się sobie, że tyle musiało na mnie czekać.

Kontynuacja - dużo lepsza niż pierwszy tom - daje nam wszystko, czego trzeba dobrej książce: tajemnice, mroczną przeszłość, trudne relacje, zaskakujące wątki i zwroty akcji, pasjonującą historię ojca głównej bohaterki i jego rodziny, ciekawie zapowiadający się romans. Jednak nadal - tak jak w przypadku pierwszej części - największym atutem tej historii jest niezwykle barwny, piękny i poetycki język. Pochłonięta bez reszty lekturą, w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że Autorka nie pisze, a maluje zdarzenia. Nie tylko czytałam, ale też widziałam, słyszałam i czułam zapachy, smaki, słońce ogrzewające twarz i zimne krople deszczu wdzierające się za kołnierz.

Minusem po raz kolejny była sama Matylda, która mimo że jest główną bohaterką, to była jakby obok tego wszystkiego - widać to było przede wszystkim w jej relacjach z rodziną ojca, Malinowskimi, czy też z matką i ojczymem. Jej wzruszenie było mało wzruszające, radość mało radosna, a złość nie przekonywała. Autorka stawia bowiem nie tylko Matyldę, ale też nas jako czytelników przed określonymi wydarzeniami - czytelnikiem szarpią skrajne emocje, Matylda zaś - inaczej tego ująć się nie da - jest wtedy wzorem opanowania i cierpliwości, tak że miałoby się ochotę nią potrząsnąć i powiedzieć, żeby w końcu się obudziła i posłała tych wszystkich ludzi w diabły :)

Polecam ogromnie tę książkę i sięgam po kolejny tom!

Do Zawrocia wróciłam po bardzo długim czasie - dziwię się sobie, że tyle musiało na mnie czekać.

Kontynuacja - dużo lepsza niż pierwszy tom - daje nam wszystko, czego trzeba dobrej książce: tajemnice, mroczną przeszłość, trudne relacje, zaskakujące wątki i zwroty akcji, pasjonującą historię ojca głównej bohaterki i jego rodziny, ciekawie zapowiadający się romans. Jednak...