Książka bardzo osobista, ale uniwersalnie ważna. Stawia pytania o nasze polskie dobre samopoczucie, o historię wypartą i zaprzeczoną, schowaną w niebyt. Trudno mi o tej książce pisać, ponieważ to, co w niej uważam za najcenniejsze, to jest rozliczenie pewnego etosu w którym dorastaliśmy. Dumy z bycia Polakiem-katolikiem, dumy z osiągnięć narodowych w czasach dwudziestolecia międzywojennego. Tutaj mamy obraz ludzi, którzy dzielnie walczyli za Polskę i z poświęceniem ją budowali. Prawdziwych patriotów i społeczników. I gdyby tylko o nich była ta książka to mielibyśmy piękną, barwną i wzruszającą historię. A jednak tak się tej opowieści nie da przeczytać, ponieważ została wpisana w inny kontekst - i tło, na tle którego została przedstawiona, całkowicie zmienia jej odbiór. Czy obojętność jest grzechem? Czy grzechem jest zapomnienie? Odżegnanie się od 30% mieszkańców miasta, którzy wnosili do niego swoje historie, a potem zostali unicestwieni bez sensownego powodu, bez wytłumaczalnej przyczyny? Jak ten ich brak, którego nie odczuwamy świadczy o nas?
Warto przeczytać i zastanowić się nad swoją tożsamością. Narodową.

Książka bardzo osobista, ale uniwersalnie ważna. Stawia pytania o nasze polskie dobre samopoczucie, o historię wypartą i zaprzeczoną, schowaną w niebyt. Trudno mi o tej książce pisać, ponieważ to, co w niej uważam za najcenniejsze, to jest rozliczenie pewnego etosu w którym dorastaliśmy. Dumy z bycia Polakiem-katolikiem, dumy z osiągnięć narodowych w czasach dwudziestolecia...