Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam kilka miesięcy temu i nadal do niej wracam myślami. To książka nieoczywista, zadziorna. Czytadło, ale z wyższej półki. Może się nie podobać, ale dla mnie wchodzi do listy lektur na pocieszenie, przytulających czytelnika. Jako córka pani profesor czułam, że wiele spostrzeżeń i sytuacji zawartych w tej książce wbrew pozorom nie było absurdalnych, tylko przerysowanych, ale boleśnie prawdziwych. Za to mój pies nie jest zachwycony - twierdzi, że po tej lekturze mam wobec niego wygórowane wymagania.

Przeczytałam kilka miesięcy temu i nadal do niej wracam myślami. To książka nieoczywista, zadziorna. Czytadło, ale z wyższej półki. Może się nie podobać, ale dla mnie wchodzi do listy lektur na pocieszenie, przytulających czytelnika. Jako córka pani profesor czułam, że wiele spostrzeżeń i sytuacji zawartych w tej książce wbrew pozorom nie było absurdalnych, tylko...

Bardzo przyjemna lektura. Senne brytyjskie miasteczko w latach 50. ubiegłego wieku, sympatyczni bohaterowie działający ze zwykłych, ludzkich powodów. Kojąca.

Bardzo przyjemna lektura. Senne brytyjskie miasteczko w latach 50. ubiegłego wieku, sympatyczni bohaterowie działający ze zwykłych, ludzkich powodów. Kojąca.

Dałam sobie czas. Przeczytałam ją kilka miesięcy temu (choć nigdy nie spodziewałam się, ze będę czytać o zombie) i postanowiłam zobaczyć czy coś po niej we mnie zostanie. Jak wielu tutaj opisuje: to bardzo dosłowna metafora, bez frywolnego mrugnięcia okiem. Książka jest mocna, ponieważ mam wrażenie, ze wylała się z autora chlustając obficie rozgoryczeniem i niezgodą na obecną polską rzeczywistość. Bez cyzelowania, bez upiększania - współczesny turpizm i naturalizm. Jej lektura boli, bo rzeczywistość boli. Ale ze mną została: słucham czasem wiadomości i przetwarzam je obrazami z wizji Jacka Dehnela, czyli trafił w punkt. Czy jest to przyjemna lektura? Nie bardzo. Czy dobrze się ją czyta? Tak, bo autor ma wspaniały warsztat. Czy warto? Nie wiem, ale na pewno nie pozostawia czytelnika obojętnym. We mnie mocno rezonowała i skłoniła do refleksji nad przyszłością - gdzie sobie samemu stawiać granice uczestnictwa? Kiedy odejść? I dokąd?

Dałam sobie czas. Przeczytałam ją kilka miesięcy temu (choć nigdy nie spodziewałam się, ze będę czytać o zombie) i postanowiłam zobaczyć czy coś po niej we mnie zostanie. Jak wielu tutaj opisuje: to bardzo dosłowna metafora, bez frywolnego mrugnięcia okiem. Książka jest mocna, ponieważ mam wrażenie, ze wylała się z autora chlustając obficie rozgoryczeniem i niezgodą na...