„220 linii” to książka, która mnie pozytywnie zaskoczyła. Jestem pewna, że gdyby ta pozycja nie znalazła się na mojej liście lektur do konkursu z języka polskiego, nie sięgnęłabym po nią. Dlaczego? Bo nigdy wcześniej o niej nie słyszałam i nigdzie się na nią nie natknęłam.

Opowiada ona o losach Mikołaja, nastoletniego chłopca z olbrzymim zamiłowaniem do muzyki, zwłaszcza do punka, marzącego o prawdziwej perkusji i założeniu zespołu, oraz jego przyjaciół. Rozpoczyna on naukę w nowej szkole, gdzie nie zna nikogo, a nawiązywanie nowych kontaktów przychodzi mu z trudnością. Pewnego razu zostaje wysłany do dyrektorki szkoły za nieodpowiednie zachowanie na lekcji. Jednak na rozmowę z nią musi czekać tak długo, że nudzi go to i podejmuje spontaniczną decyzję, by wyjść ze szkoły. Od tego dnia regularnie odbywa podróże warszawskimi autobusami, od czego zaczynają się jego przygody.

Bohaterowie są dobrze wykreowani. Bez wątpliwości najciekawszą postacią w całej historii jest Kajtek – chłopak o dwóch obliczach, od początku będący zagadką. Znienawidzony przez wszystkich ze względu na swoje zachowanie, później zdobywa przyjaciół, ukazując im siebie z innej strony. Lecz czy aby na pewno jest to ten prawdziwy Kajtek..? Dopiero na koniec dowiadujemy się, skąd to alter ego chłopca. Bardzo polubiłam także pana Amadeusza Wolańskiego, mądrego starszego mężczyznę, szaradzistę, który towarzyszył głównym bohaterom w ich przygodach i zawsze był gotów im pomóc, nawet w tych najtrudniejszych sytuacjach.

Na pozór zwyczajna książka młodzieżowa, jednak tak naprawdę wiele się różni od innych lektur z tego gatunku. Jest to opowieść o przyjaźni i miłości, o trudach codziennego życia i jednocześnie o jego pięknie. A przede wszystkim o tym, jak to wszystko łączy się w całość. Autorka porusza wiele tak ważnych tematów jak ciężka choroba, ubóstwo, poświęcenie czy kontakty z innymi ludźmi. Nieraz wzruszająca, czasem radosna i zabawna, książka pani Gutowskiej-Adamczyk jest godna polecenia i, choć przeznaczona dla czytelników w wieku kilkunastu lat, myślę, że jest odpowiednia dla każdego, ponieważ zawarte w niej wartości są ponadczasowe i uniwersalne.

Dopiero po jej przeczytaniu dowiedziałam się, że jest to drugi tom serii, jednak ja nie czytałam „110 ulic” i nieznajomość owej książki nie miała tu większego znaczenia. Równie dobrze można przeczytać każdą z nich osobno i w dowolnej kolejności.

Niestety akcja rozwija się powoli i momentami strasznie zanudza. Z pewnością nie jest to opowieść stale trzymająca czytelnika w napięciu. Minusem jest także to, że autorka wplotła między losy Mikołaja również historię jego brata, Michała, ale niestety jej nie dokończyła - pozostawiła czytelnika z jedną wielką niewiadomą.

„220 linii” to książka, która mnie pozytywnie zaskoczyła. Jestem pewna, że gdyby ta pozycja nie znalazła się na mojej liście lektur do konkursu z języka polskiego, nie sięgnęłabym po nią. Dlaczego? Bo nigdy wcześniej o niej nie słyszałam i nigdzie się na nią nie natknęłam.

Opowiada ona o losach Mikołaja, nastoletniego chłopca z olbrzymim zamiłowaniem do muzyki, zwłaszcza...