Podziwiam ludzi, którzy Kinga czytają jednym tchem. Ja tak nie potrafię. Zawsze jest moment, w którym się zmęczę i odłożę książkę na jakiś czas na półkę. Potem zaczynam ją czytać jak gdyby nigdy nic i bardzo dzielnie brnę do końca. Nie wiem, czemu tak się dzieje, autor zdecydowanie ma piękny warsztat, wszystko jest zrozumiałe, nie ma owijania w bawełnę...a jednak. Może jest to spowodowane tym, że jego bohaterowie zawsze mają jakiś problem, jeśli nie ze światem, to z sobą (problem z gatunku tych, których ja bardzo nie lubię). W "Lśnieniu" mamy postać człowieka przegranego (Jack), "ubręczonej", cichej myszki (Wendy) i przewrażliwionego malca, który w finale okazuje się bardziej ogarnięty w życiu niż jego rodzice. King zawsze niemal zwraca uwagę na jakiś problem, na jakąś szczelinę, przez którą budowla (w tym przypadku rodzina) może runąć.
Panorama wywleka z bohaterów wszystkie słabe strony, potęguje je i doprowadza do granic psychicznej wytrzymałości. Na koniec kocioł wybucha, fala nagromadzonych pretensji i krzywd wychodzi na wierzch oraz stopniowo rozwala rodzinę Torrance'ów. Kto nie potrafi sobie poradzić - ten umiera, a kto ma w sobie wolę walki - uchodzi (ledwo bo ledwo, ale uchodzi) z życiem.

Podziwiam ludzi, którzy Kinga czytają jednym tchem. Ja tak nie potrafię. Zawsze jest moment, w którym się zmęczę i odłożę książkę na jakiś czas na półkę. Potem zaczynam ją czytać jak gdyby nigdy nic i bardzo dzielnie brnę do końca. Nie wiem, czemu tak się dzieje, autor zdecydowanie ma piękny warsztat, wszystko jest zrozumiałe, nie ma owijania w bawełnę...a jednak. Może jest...