„Czarne światło” to powieść jesienna, książka na mokrą pogodę i błoto pod podeszwami. Ale chociaż Marta Guzowska umieściła akcję na przełomie października i listopada, to jednak pogoda w powieści bliższa jest sierpniowej aurze. Ciepła jesień sprzyja kopaniu grobów, a jeżeli do kopania dołożymy jeszcze małe miasteczko i wampiry to tworzy się z tego ciekawa historia.

„Czarne światło” zdaje się być powieścią przełomową, bowiem pisarka umieszcza swojego ulubionego i głównego bohatera Mario Ybla - światowej sławy badacza kości, w rodzinnym mieście i puszcza go wolno. To rodzaj eksperymentu, gdzie bohater, musi zmierzyć się z przeszłością i skonfrontować z teraźniejszością... zdaje się, że nie radzi sobie i z jednym, i z drugim...

Czwarty tom opowieści to odrobina średniowiecznej grozy i szturmowanie wampirycznych grobów. Jednak nic nie idzie tak, jak sobie by tego archeolodzy życzyli, ponieważ szkielety z grobowców zaczynają znikać, a mieszczanie na czele z proboszczem mówią o „uwolnieniu złego”. W miasteczku ukrywa się Maurycy, młody chłopak cierpiący na porfirię, który niczym wampir, musi unikać słońca. To na nim skupiają się wszystkie złe emocje mieszańców.

Powieść nigdzie się nie spieszy, to spokojne odliczanie do kulminacyjnego dnia Wszystkich świętych. „Rozważania szkieletowe” i śledztwo Mario Ybla, miesza się tu i przeplata z prywatnymi sprawami krnąbrnego bohatera. Mario Ybl jest uparty, momentami szalony, nieprzewidywalny, gburowaty i arogancki. Jedni go znoszą, a inni go nie znoszą. To bohater zbudowany z chaosu i samych sprzeczności. Trudno jest się z nim zgodzić, a zarazem trudno jest się nie zgodzić.

Tutaj archeolodzy snują się po cmentarzach, to tutaj można znaleźć satanistyczne rysunki na nagrobkach i spotkać się z rosyjskim psychoterapeutą i zegarmistrzem, co składa szkielety. Uważam, że to jedna z lepszych powieści o przygodach aroganckiego antropologa. Zapraszam na kryminał z wampirem w tle, morderstwem bez ciała i szkieletami bez kości...  

Grzegorz Śmiałek