Można się domyślić, że po książkę sięgnęłam głównie z polecenia nauczyciela. Spodziewałam się jednak, że "Granica" mi się spodoba, bo lubię powieści psychologiczne, skupiające się na pokazywaniu relacji między postaciami oraz motywami, jakie stoją za ich decyzjami. I niby to wszystko czytelnik dostaje. Ba, bardzo spodobał mi się motyw z powiedzeniem na samym początku, jak cała historia się skończy. "Będę mogła całkowicie się skupić na rozwoju akcji i co doprowadziło do takiego finału!"- myślałam. Jednak nigdzie mi się aż tak nie śpieszyło.

Powieść pani Nałkowskiej była zwyczajnie nudna. Mimo że nie jest źle napisana, to miałam trudności ze skupieniem się. Brakowało mi po prostu jakieś motywacji do czytania. Akcji się w ogóle nie spodziewałam, więc liczyłam na bohaterów. Okazali się też tacy nieciekawi, że mało mnie interesowały ich motywy czy cele, a w powieści psychologicznej jest to dość spory problem.
Nie mówię od razu, że wszystko było tutaj nudne. Parę dialogów, monologów czy scen zapadło mi w pamięć, bo pani Nałkowska wiedziała o czym pisze, mówiąc o "granicy między ludźmi". Historia była jednak na tyle mało interesująca, że trzy dni po przeczytaniu nie pamiętałam już połowy treści.
Na pewno znajdą się ludzie, którym ta historia się spodoba, ale ja nie należę do nich. Jeśli jednak musisz przeczytać, to spokojnie, da się przebrnąć.

Można się domyślić, że po książkę sięgnęłam głównie z polecenia nauczyciela. Spodziewałam się jednak, że "Granica" mi się spodoba, bo lubię powieści psychologiczne, skupiające się na pokazywaniu relacji między postaciami oraz motywami, jakie stoją za ich decyzjami. I niby to wszystko czytelnik dostaje. Ba, bardzo spodobał mi się motyw z powiedzeniem na samym początku, jak...