Zawsze jak czytam książki Elfriede Jelinek potrzebuję później emotywnego prysznica, by zmyć z siebie te wszystkie brudne i skażone dewiacjami emocje. To jakiś fenomen – z jednej strony człowiek wzbrania się przed wszelakimi odmianami zła , ale z drugiej jednak strony coś go ciągnie do zaglądania w ciemne zakamarki ludzkiej natury. Podobnie jest z „Kazirodztwem” Christine Angot. To do bólu szczera i ekshibicjonistyczna proza, podejmująca tematy tabu, opisująca je w sposób, który nie ułatwia zawarcia jakiegokolwiek porozumienia między czytelnikiem i narratorem.
To nie jest proza konfesyjna, to emocjonalny paw, który brudzi czytelnika pozostawiając poczucie niesmaku. Autorka i zarazem bohaterka mówi o tym bezpośrednio w narracyjnym toku: „ Kazirodztwo to książka, w której prezentuję się jak wielka kupa gówna, każdy pisarz powinien zrobić to przynajmniej raz w życiu, potem się zobaczy (...) Może pisanie polega właśnie na tym, na pokazywaniu kupy gówna w sobie.” I Angot to robi, zaprasza czytelników do swojego chorego świata.
W pierwszej części francuska pisarka opowiada o swoim trzymiesięcznym homoseksualnym romansie z lekarką Marie- Christine. Burzliwy związek szybko sie zakończył, a powodem zerwania była paranoiczna osobowość Agnot, która non stop kontrolowała swoją ukochaną, wydzwaniała do niej do pracy, była zazdrosna. Takiej presji nie wytrzyma żaden człowiek. W swój narracyjny strumień świadomości autorka wplata również postacie swojej córeczki oraz byłego męża. O wszystkim opowiada w sposób chaotyczny, zbliżony do bełkotu. Forma przekazu przyjmuje postać zbliżoną do wewnętrznego rozdarcia, emocje są tu szkieletem konstrukcyjnym, bardzo rachitycznym. Angot nie boi się ostrych sformułowań, co pomyśli- to napisze. Do tego stosuje tylko sobie znane reguły gramatyczne. W pierwszej chwili czytelnik może czuć się osaczony, może się buntować, może nie rozumieć, ale warto poddać się rytmowi tej prozy, choćby z tego powodu, by dobrnąć do drugiej części, w której Angot próbuje okiełznać swoje uczucia.
Jak to jednak zrobić, skoro za chwilę zostajemy zaatakowani kolejnym szokującym wyznaniem? Angot przyznaje, że w wieku czternastu lat miała związek kazirodczy ze swoim ojcem. Pisząc o tym dokonuje się w niej swoiste katharsis, a literatura spełnia po raz kolejny swoją terapeutyczną funkcję. Ale oczyszczenie dotyczy tylko autorki, czytelnik bowiem pozostaje sam z całym tym szlamem, który został na niego wylany.

Zawsze jak czytam książki Elfriede Jelinek potrzebuję później emotywnego prysznica, by zmyć z siebie te wszystkie brudne i skażone dewiacjami emocje. To jakiś fenomen – z jednej strony człowiek wzbrania się przed wszelakimi odmianami zła , ale z drugiej jednak strony coś go ciągnie do zaglądania w ciemne zakamarki ludzkiej natury. Podobnie jest z „Kazirodztwem”...