Można tego pisarstwa nie lubić, można uznać je za pretensjonalne i trochę takie jednak łopatologiczne, choć niby od łopatologii w zamyśle stroniące. A mnie ono jakoś ujmuje, doceniam jego dystyngowanie, elegancję, dostojność. Uważam, że autor z reguły nie przekracza granicy kiczu i przegadania, lecz zrozumiem, jeśli ktoś uważa inaczej, bo często blisko jest niebezpiecznej granicy, za którą Coelho zadomowił się na dobre, robiąc z tego swój znak rozpoznawczy i wielbicieli tzw. dobrej literatury skutecznie odrzucający. Babie lato to pierwsza w dorobku Bessona czytana przeze mnie pozycja (a czytalem 4 jego powieści), w której autor opisuje relację damsko-męską (w pozostałych Besson opowiadał o związkach dwóch mężczyzn) i trzeba przyznać, że wyszło mu to nadzwyczaj dobrze. Treść jest prosta: para byłych kochanków spotyka się w barze po 5 latach niewidzenia się i zaczyna rozmawiać, badać się nawzajem, w myślach rozliczać. Wiwisekcja bohaterów (tego, co czują teraz i czuli kiedyś) oraz ich wspólnej i osobnej przeszłości okazuje się drogą do odbudowania relacji i porozumienia, którego żadne z nich nie zakładało (a może jednak?). Ich stopniowe przechodzenie od zakłopotania i przypominania sobie win do ponownego zauroczenia i być może dania sobie kolejnej szansy jest jak ponowne zaplatanie pajęczej nici, po której bohater i bohaterka, zaczynając sobie przebaczać, idą w swoim kierunku i być może pozwalają sobie na nowe otwarcie. Babie lato to krótka powieść o wchodzeniu jeszcze raz do tej samej rzeki, która w rezultacie już tą samą rzeką nie jest - przez czas i przez wnioski, jakie dzięki niemu wyciąga się z kiedyś popełnionych błędów.

Można tego pisarstwa nie lubić, można uznać je za pretensjonalne i trochę takie jednak łopatologiczne, choć niby od łopatologii w zamyśle stroniące. A mnie ono jakoś ujmuje, doceniam jego dystyngowanie, elegancję, dostojność. Uważam, że autor z reguły nie przekracza granicy kiczu i przegadania, lecz zrozumiem, jeśli ktoś uważa inaczej, bo często blisko jest niebezpiecznej...