Ondaatje powiedział kiedyś, że nigdy nie wie, o czym będzie jego książka dopóki jej nie skończy. I chyba tak samo jest z czytaniem "Angielskiego pacjenta" - wiele dygresji, przeskakiwania w czasie, wracania do szczegółów z dawnego życia każdej z postaci. To wszystko sprawia, że trudno wyznaczyć jeden kierunek tej historii, jakąś spójność. Nie spodziewałam się tego, choć powiem szczerze, że odetchnęłam z ulgą, że to nie kolejna opowieść o wielkiej niespełnionej miłości, pożądaniu i zazdrości. To byłoby zbyt proste rozwiązanie.

"Angielski pacjent" jest raczej opowieścią o wracaniu do normalnego życia po wszystkim, co przyniosło jakieś traumatyczne wydarzenie. O tym jak grupka ludzi stara się wspólnie podnieść z szoku, bólu i wrócić do normalnego życia. To nie jest romans. To opowieść o związkach międzyludzkich, w których szuka się zapomnienia i podniesienia na duchu.

Odłożyłam "Angielskiego pacjenta" z poczuciem, że muszę do niego wrócić, bo na tym etapie życia chyba nie wszystko rozumiem. Potrafię wyczuć melancholię, ale nie potrafię zawsze odnieść przemyśleń do własnego życia.

Ondaatje powiedział kiedyś, że nigdy nie wie, o czym będzie jego książka dopóki jej nie skończy. I chyba tak samo jest z czytaniem "Angielskiego pacjenta" - wiele dygresji, przeskakiwania w czasie, wracania do szczegółów z dawnego życia każdej z postaci. To wszystko sprawia, że trudno wyznaczyć jeden kierunek tej historii, jakąś spójność. Nie spodziewałam się tego, choć...