Szczerze mówiąc, to mam mieszane uczucia wobec Emmy Woodhouse. Główna bohaterka nie ma celu w życiu, prócz wtrącania się do cudzego. Za punkt honoru stawia sobie posiadanie wpływu na innych ludzi. W dodatku jest przez wszystkich postrzegana jako miła, uczynna, dobrotliwa i urocza młoda kobieta. W głębi duszy jest zarozumiała, próżna, zepsuta i fałszywa. Powzięła postanowienie, że nigdy nie wyjdzie za mąż, ale chce, by przyjaciółka zakochana w tym samym panu co ona spotkało rozczarowanie. Co to za przyjaciółka? Emma uważa się za lepszą od innych. Przez praktycznie całą książkę kombinuje jak koń pod górę, żeby jej było na wierzchu, a potem bach - okazuje się że popełniła wiele błędów, których nie da się odkręcić. No ale najlepszym sposobem w takim wypadku jest życzenie komuś niepowodzenia. Nie polecam nikomu takiej przyjaciółki, czy nawet znajomej. W historię wplata się także ciekawy przykład romansu, który został zmyślony przez Emmę, gdyż po raz pierwszy w życiu źle odczytała sygnały wysyłane przez (ja bym to nazwała) ofiarę. Wmówiła przyjaciółce i wszystkim dookoła, że pan X zakochany jest bezgranicznie w pannie Y, podczas gdy on naprawdę jest zakochany, no ciekawe w kim? Potem pan X żeni się z inną, ale szczegół... Jeśli chodzi o resztę, to tak: przesłodzone pogaduszki doprowadzające do szału (czy w XIX wiecznej Anglii ludzie nie umieli mówić inaczej?) Bohaterowie nie mają innych zajęć prócz goszczenia siebie nawzajem na zmianę. Dzisiaj u Emmy, jutro u Westonów, pojutrze u Emmy i tak dalej. Nuda, kompletna nuda. Mimo, że bohaterowie mają swoje charaktery, to są one przewidywalne i nudne. Pan Woodhouse z wiecznym strachem o zdrowie swoje i innych - wszystko jest niezdrowe, nawet pobyt nad morzem. Zaś Pan Perry, aptekarz, pozjadał wszystkie rozumy i jest wyrocznią w każdej niemal sprawie. Książka jednak w ciekawy sposób pokazuje, jak nie należy postępować. Na przykładzie Emmy, Jane Austen pokazuje jak zgubna jest arogancja i wiara w stereotypy i pozory oraz własną nieomylność. Emma widząc własne błędy, postanawia zmienić sposób postępowania i zostaje nagrodzona za swoją pokorę.

Szczerze mówiąc, to mam mieszane uczucia wobec Emmy Woodhouse. Główna bohaterka nie ma celu w życiu, prócz wtrącania się do cudzego. Za punkt honoru stawia sobie posiadanie wpływu na innych ludzi. W dodatku jest przez wszystkich postrzegana jako miła, uczynna, dobrotliwa i urocza młoda kobieta. W głębi duszy jest zarozumiała, próżna, zepsuta i fałszywa. Powzięła...