Buszującego w zbożu chciałam przeczytać już od dawna. Właściwie od momentu gdy w gimnazjum przerabialiśmy urywek tej książki Już wtedy zapadł mi w pamięci wyróżniający się sposób narracji i niezwykły charakter Holdena.
Oj Holden, Holden. Cała powieść pisana jest w pierwszej osobie, w formie opowieści głównego bohatera. A nie jest to postać często spotykana w literaturze. Jest dla mnie idealnym przykładem antybohatera: sprzeciwia się normom społecznym, pali, pije, nie ma szacunku dla innych, uważa się za najmądrzejszego i w ogóle trudno, żeby wzbudzał sympatię. We mnie wzbudzał litość i pewnie to mnie w nim tak zafascynowało. Chłopak kompletnie zgubił się w swoich czasach. Nie zgadza się z systemem szkolnictwa, nie ufa starszym, wszędzie doszukuje się negatywów. Właściwie jedyne osoby na których naprawdę mu zależało to młodsze rodzeństwo. I właśnie jego stosunek do dzieci w ogóle jest jedynym prawdziwym pozytywem jaki reprezentuje.
Największą zaletą książki jest dla mnie sposób narracji. Kolokwialny do bólu, czasami chaotyczny (ma się wrażenie, że chłopak siedzi obok i po prostu relacjonuje nam swoją historię, bez korekty, życiowo). W dodatku zwierzenia Holdena są szczere do bólu. Przyznaje mu się, że na niektóre rzeczy nie ma ochoty bo nie, przesadza w opisach liczbowych, powtarza się. Urzekło mnie to całkowicie.
Najważniejszym przekazem Buszującego w zbożu jest jednak problem dorastania. Główny bohater czuje się wyalienowany i nie chce zmierzyć się z dorosłym życiem. Jestem tylko parę lat starsza od Holdena, więc jeszcze doskonale pamiętam jego obawy. Jego zachowanie może wydawać się dziecinne i przesadzone, ale doskonale pasuje do jego wieku.
Za mały minus uważam brak wyraźnego punktu kulminacyjnego. Powieść wydaje się przez to niedokończona.
Mimo licznych krytycznych opinii jakie tu widzę, będę bronić tej książki. Niezwykła narracja i znakomita kreacja psychologiczna głównego bohatera to jej niepodważalne atuty. W dodatku czyta się ją bardzo płynnie i szybko. Polecam.

Buszującego w zbożu chciałam przeczytać już od dawna. Właściwie od momentu gdy w gimnazjum przerabialiśmy urywek tej książki Już wtedy zapadł mi w pamięci wyróżniający się sposób narracji i niezwykły charakter Holdena.
Oj Holden, Holden. Cała powieść pisana jest w pierwszej osobie, w formie opowieści głównego bohatera. A nie jest to postać często spotykana w literaturze....