Czytałam tę książkę chyba przez dwa albo i trzy lata i jakoś nie mogłam jej zmęczyć, choć to ledwie 110 stron. Zaczynałam kilkakrotnie, dochodziłam może do czternastej strony, potem coś mnie odwoływało i odkładałam lekturę na wiele miesięcy, nie czując żadnej potrzeby by do niej wracać. A potem oczywiście już niewiele pamiętałam i musiałam zaczynać od nowa.
"Dom z papieru" nie należy do książek, które wciągają, każą się czytać i wzywają czytelnika ilekroć choć na chwilę od nich odejdzie. Przypuszczalnie należy do gatunku tych, które potrzebują specyficznych warunków do czytania: nastroju, otoczenia, może muzyki lub wyrafinowanej potrawy czy napoju. Takie książki nie lubią być czytane w biegu czy choćby w ten sposób, jaki przyprawił o śmierć jedną z bohaterek.
Nie ma tu wartkiej akcji, fabuła jest pretekstowa. Głównie chodzi o to by się podzielić przemyśleniami autora na temat książek i moli książkowych. Przemyśleń zresztą bardzo trafnych i oczywistych w swej trafności. Każdy nałogowy czytacz odnajdzie w nich swoje własne zachowania i słabostki.
Równocześnie można zobaczyć na przykładzie wszystkich bohaterów, że natura nie znosi próżni i jeśli cokolwiek w życiu (nawet książki) zacznie się traktować jak Boga, nieuchronnie prowadzi to do nieszczęścia, szaleństwa i klęski.

Czytałam tę książkę chyba przez dwa albo i trzy lata i jakoś nie mogłam jej zmęczyć, choć to ledwie 110 stron. Zaczynałam kilkakrotnie, dochodziłam może do czternastej strony, potem coś mnie odwoływało i odkładałam lekturę na wiele miesięcy, nie czując żadnej potrzeby by do niej wracać. A potem oczywiście już niewiele pamiętałam i musiałam zaczynać od nowa.
"Dom z papieru"...