Od powieści Leonie Swann odstraszał mnie jej podtytuł; filozoficzna powieść kryminalna. Po pierwsze nie lubię kryminałów, bo rzadko który potrafi zaskoczyć, a po drugie mało wnoszą w moje życie, światopoglądy czy wiedzę. Nie lubię też nachalnego filozofowania. Wydawało mi się więc, że z połączenia filozofii oraz kryminału nie może wyjść nic dobrego. Trochę się nawet uprzedziłam do tej książki, sądząc, że będzie albo marna pod względem zagadki kryminalnej, albo kulawa na polu filozofii.

Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że moje obawy były bezpodstawne. Zagadka kryminalna wciąga już od pierwszych słów, w których to Sir Ritchfield stwierdza, ża pasterz ich stada nie umarł z powodu choroby, bo szpadel to nie choroba. Autorka w umiejętny sposób podsuwa czytelnikowi różnych podejrzanych, odsłania elementy układanki, a nawet zwodzi go bezczelnie za nos, jak małe jagnię. Kiedy już się jest pewnym, że mordercą jest dana osoba, otrzymuje się kolejny trop, porcję wiadomości. Niekiedy można mieć wrażenie, że autorka wraz z owieczkami przedstawionymi na kartach powieści wręcz naśmiewa się z niewiedzy czytelnika. I dobrze! Cóż to za kryminał, w którym od początku można zgadnąć, kto zabił!

A jak wygląda filozofowanie? Z pewnością nie jest nachalne. Wprost przeciwnie. Powiedziałabym nawet, że autorka skłania do refleksji mimochodem, w sposób bardzo subtelny, niekiedy pewnie niezauważalny. Wyśmienicie operuje symboliką, a także w usta, czy też pyszczki owiec wkłada mądre pytania. Np. zastanawiając się czy ludzie mają dusze, skłania człowieka do refleksji na temat tego, skąd my możemy mieć pewność, że zwierzęta jej nie mają? Kto nam daje prawo je oceniać pod tym kątem? Niektóre sceny to wręcz prawdziwe perełki, np. ta w której Biały Wieloryb utyka w dziurze w ścianie stodoły. Połową ciała pozostaje w stodole, drugą jest już na zewnątrz. Można to odczytywać na kilka sposobów, np, jako rozerwanie człowieka między ciało i duszę, przebywanie duszy między życiem, a śmiercią, czy nawet jako czyściec - interpretacja dowolna. Takich scenek jest w powieści więcej.

Zdecydowanie największą zaletą tego filozoficznego kryminało jest jednak to, że wszystko to zostało przedstawione w sposób lekki. Humor aż tryska z kart ,,Sprawiedliwości owiec", a spersonifikowane owieczki są przezabawne. Słuchowisko czytane na falach Radiowej Trójki podobno doprowadzało do łez śmiechu tysiące Polaków. Jestem w stanie to uwierzyć, bo stado George'a jest po prostu urocze - jest to chyba najlepsze określenie. Nawet ich imiona są zabawne, a sposób w jaki owieczki interpretują to co dla człowieka jest oczywiste, może doprowadzić do gromkich wybuchów śmiechu.

Całość recenzji na: http://ksiazkowazakladka.blogspot.com/2013/02/11-leonie-swann-sprawiedliwosc-owiec.html

Od powieści Leonie Swann odstraszał mnie jej podtytuł; filozoficzna powieść kryminalna. Po pierwsze nie lubię kryminałów, bo rzadko który potrafi zaskoczyć, a po drugie mało wnoszą w moje życie, światopoglądy czy wiedzę. Nie lubię też nachalnego filozofowania. Wydawało mi się więc, że z połączenia filozofii oraz kryminału nie może wyjść nic dobrego. Trochę się nawet...