Eurypides była kobietą!
Trudno inaczej wytłumaczyć, w jaki sposób antyczny twórca byłby w stanie wykreować tak dobrą postać kobiecą, która - dla odmiany - nie jest pramatką księżniczki Peach czy nagrodą dla hirołsa o charakterze erotyczno-dekoracyjnym. Cóż, można też przypuszczać, że Eurypides był empatycznym, znającym swój warsztat, próbującym nowych ścieżek artystą i bystrym obserwatorem życia, ale trzymam się swojej pierwszej teorii.

Pomyśleć, że minął taki szmat czasu, a "Medea" wciąż działa, jak antyczny dramat działać powinien - oczyszcza przez emocje. Naprawdę człowiek ma ochotę rąbnąć w mordę Jazona von Zadufka z Palantolandii (miłego galopowania po "ścieżce zdrowia" w VIII Kręgu Piekielnym, ćwoku!), żywi mocno wymieszane uczucia wobec głównej bohaterki, a dramatyczna scena umierającej Księżniczki i tulącego jej zwłoki Kreona jest naprawdę dramatyczna.

Jednak największym atutem jest Medea - baba z przysłowiowymi jajami. Dumna, rozdarta, pewna siebie, przebiegła, zdeterminowana, mściwa. Łatwo z tego skonstruować odpychającą postać, ale Eurypides ma na tyle wyczucia i talentu, by wykreować porządny i nietypowy charakter. No i, kurde, Medea dysponuje takim zapleczem z truciznami wykańczającymi w widowiskowy sposób, że Snape gryzie paluchy z zawiści. I - DO KROĆSET - JEŹDZI RYDWANEM ZAPRZĘŻONYM W CHOLERNE SMOKI. Jeżeli to nie przemawia na jej korzyść, to ja już nie wiem co.

Pokrótce: jeden z najlepszych dramatów antycznych, który dochował się do naszych czasów. Świetna bohaterka i emocje, więcej nie trzeba.

Eurypides była kobietą!
Trudno inaczej wytłumaczyć, w jaki sposób antyczny twórca byłby w stanie wykreować tak dobrą postać kobiecą, która - dla odmiany - nie jest pramatką księżniczki Peach czy nagrodą dla hirołsa o charakterze erotyczno-dekoracyjnym. Cóż, można też przypuszczać, że Eurypides był empatycznym, znającym swój warsztat, próbującym nowych ścieżek artystą i...