„Paw królowej” Doroty Masłowskiej to dziwna książka, co do której mam bardzo mieszane uczucia. Właściwie na tym mogłabym zakończyć pisanie swojej recenzji. Świeżo po lekturze tej pozycji przyznam, ze śmiałością, że gdyby nie obowiązek jej przeczytania rzuciłabym tą książkę po przeczytaniu dwudziestu pierwszych stron. Pierwszym co uderza to język, niezwykle rytmiczny, wpisujący się w konwencję hip-hopowej piosenki. Drugim postacie, które są przerysowane, wręcz groteskowe – Stanisław Retro, brzydka Patrycja Pitz, Szymon Rybaczko. W następnej kolejności uwaga czytelnika powinna skierować się na narrację, która prowadzona jest w sposób bardzo chaotyczny i niechronologiczny. Narrator stale podkreśla swoją obecność na kartach dzieła, często zdarza się nawet tak, że pełni dominującą funkcję nad światem przedstawionym. Ciekawym zabiegiem autorki jest częste akcentowanie władzy nad tym co wydarzy się w powieści (?). Można odnieść wrażenie że Masłowska bawi się z czytelnikiem, prowadzi z nim grę, jak będzie chciała to uśmierci Stanisława Retro? No ale po co? Skoro to główny bohater. Intrygującym, a jednocześnie bardzo irytującym okazał się dla mnie fakt, że niby Patrycja Pitz umarła, ale przecież w końcowych partiach utworu okazuje się, że wcale nie umarła, a na dodatek ma zostać gwiazdą hip-hopu. Jednak chyba nie jestem w stanie wybaczyć Masłowskiej operowania wulgaryzmami oraz wypaczonego erotyzmu. To dzieło popkulturowe i warte przeczytania, chociażby z czystej ciekawości. Jakoś szczególnie zachwycać się nim mogą gimnazjaliści, którzy po przeczytaniu każdego „pochwa, penis, kurwa” będą wybuchać niekontrolowanym śmiechem. Nie polecam wszystkim wrażliwym!

„Paw królowej” Doroty Masłowskiej to dziwna książka, co do której mam bardzo mieszane uczucia. Właściwie na tym mogłabym zakończyć pisanie swojej recenzji. Świeżo po lekturze tej pozycji przyznam, ze śmiałością, że gdyby nie obowiązek jej przeczytania rzuciłabym tą książkę po przeczytaniu dwudziestu pierwszych stron. Pierwszym co uderza to język, niezwykle rytmiczny,...