Czytam Siesicką z sentymentu. W moich latach nastoletnich pisarka była bardzo popularna.
Książeczka (bo niewiele ponad 100 stron) zupełnie inna niż do tej pory przeczytane przeze mnie książki tej autorki. Raczej nie dla młodzieży, może starszej.
Justyna po 20 latach wraca do kraju i próbuje poukładać sobie swoje życie po rozwodzie i od nowa nawiązać nić porozumienia z córką Marią, pozostawioną jako 5 letnie dziecko przez matkę w kraju.
Czy to się uda? na razie to Maria, Piotr- jej mąż, Justyna to plątanina niedomówień i kłamstw.
Dużo prawd żywcem z życia wziętych, często wręcz brutalnych, np.:
"A mój ojciec? (pyta Maria)
- Wyszłam za niego, ponieważ ty miałaś się urodzić (...)
- Przecież z nim spałaś!
- Tak, ale nie kochałam go wtedy
- Mamo!
- Nie kochałam go. Nigdy"
Zbyt szczere? Wydaje mi się, że często ludzie dążą do prawdy, a później nie potrafią tego znieść.
I jeszcze jeden przykład, pięćdziesięcioletnia Justyna mówi:
"- Chciałabym zmienić życie.
- Ludzie w naszym wieku chorują na to pragnienie i najczęściej z nim umierają.
- (...)
- Pośrodku drogi (...)"
Propozycja dla lubiących kiedyś Siesicką, teraz młodzi już chyba tego nie czytają :)

Czytam Siesicką z sentymentu. W moich latach nastoletnich pisarka była bardzo popularna.
Książeczka (bo niewiele ponad 100 stron) zupełnie inna niż do tej pory przeczytane przeze mnie książki tej autorki. Raczej nie dla młodzieży, może starszej.
Justyna po 20 latach wraca do kraju i próbuje poukładać sobie swoje życie po rozwodzie i od nowa nawiązać nić porozumienia z...