Pamiętam. Jak ją czytałam byłam jeszcze nastolatką :)
Książki Pani Siesickiej były bardzo rozchwytywane . Fajnie sobie przypomnieć i cofnąć się w czasie.

Pamiętam. Jak ją czytałam byłam jeszcze nastolatką :)
Książki Pani Siesickiej były bardzo rozchwytywane . Fajnie sobie przypomnieć i cofnąć się w czasie.

Dziwna ta książka. Niepodobna do innych książek Siesickiej jakie czytałam. Dostajemy historię o rodzinie. Historię niepełną, urywkową, w zasadzie jednostronną, ale taką jaką jest. Zdawkową i niewyjaśnioną. Dodatkowo przez całą książkę miałam wrażenie panowania absolutnej ciszy w tle. Albo takiego buczenia taśmy, kiedy ogląda się stary film.

Dziwna ta książka. Niepodobna do innych książek Siesickiej jakie czytałam. Dostajemy historię o rodzinie. Historię niepełną, urywkową, w zasadzie jednostronną, ale taką jaką jest. Zdawkową i niewyjaśnioną. Dodatkowo przez całą książkę miałam wrażenie panowania absolutnej ciszy w tle. Albo takiego buczenia taśmy, kiedy ogląda się stary film.

"Zaczekam, ale widzisz, chciałabym, żeby coś już zaczęło się dziać. Jestem ciągle jakaś taka zawieszona. Między pierwszą a kwietniem".

Cudowna. Wspaniała. Jestem pod tak ogromnym wrażeniem tej książki, że w sumie nie wiem, co napisać. Tyle wątków, tylko uczuć, tyle zawiłości-jak dla mnie majstersztyk pisarski. Skończywszy czytać pomyślałam, że jest to moja ulubiona książka Siesickiej od tej pory i tylko cichy głos z tyłu głowy zapytał "A co z Zapałka...?". Nie wiem, co z Zapałka ale wiem, że "Między pierwszą a kwietniem bardzo mnie poruszyła. Pięknie pokazane, że nie zawsze wszystko jest czarno-białe. Nie zawsze miłość jest na całe życie. Nie zawsze prawdziwa miłość wygrywa z poczuciem obowiązku.

Justyna jest świeżo po rozwodzie z Ronaldem. Po wielu latach emigracji postanawia odwiedzić córkę w Polsce. Justyna zostawiła Marię jej biologicznemu ojcu wiele lat temu, zanim wyjechała do Londynu i rozpoczęła nowe życie z Ronaldem w Anglii. Justyna poznaje Piotra, męża Marii. Polubili się. Od pierwszego spotkania jest między nimi jakaś nić porozumienia - może to ten sam znak zodiaku? Justyna nie może jednak nawiązać kontaktu ze swoją córką. Spodziewała się, że będzie trudno ale nie myślała, że Marii po prostu nie polubi jako człowieka. Justyna zamieszkuje u Marii i Piotra i zaczyna być świadkiem tego, jak dziwne małżeństwo tworzą - żyją niedomówieniami, czasem kłamstwami. Głowna bohaterka zastanawia się nad swoim życiem, przeszłością, wspomina relacje z mężczyznami, które dla niej coś znaczyły. Coraz bardziej zaczyna rozumieć Piotra, pomimo, że Piotr skrywa jakąś tajemnicę. Maria jest dziwna, trudno ją zrozumieć i jako czytelnik czułam wręcz niechęć za każdym razem, gdy się odzywała. Miałam ochotę nią mocno potrząsnąć, żeby się "ogarnęła".

Kotka Mrytka (bo oczywiście musi być jakiś kot u Pani Siesickiej!) jest bohaterką drugiego planu ale jakże ważną! Dodatkowo zaskakujący Szymon, który pojawia się jakby znikąd a tak naprawdę jest kimś, kto zna tajemnicę Piotra.

Ależ żałuję, że ta książka się skończyła. Bardzo chciałabym się dowiedzieć, co było dalej, choć znając życie pewnie wszystko by się jakoś poplątało i dlatego mamy, jak zwykle u pani Krystyny, otwarte zakończenie. Bardzo polecam! Każdy, w zależności od wieku i doświadczenia w związkach, wyciągnie dla siebie jakieś lekcje z tej książki.

"Zaczekam, ale widzisz, chciałabym, żeby coś już zaczęło się dziać. Jestem ciągle jakaś taka zawieszona. Między pierwszą a kwietniem".

Cudowna. Wspaniała. Jestem pod tak ogromnym wrażeniem tej książki, że w sumie nie wiem, co napisać. Tyle wątków, tylko uczuć, tyle zawiłości-jak dla mnie majstersztyk pisarski. Skończywszy czytać pomyślałam, że jest to moja ulubiona...

nie rozumiem czemu tak dużo osób każe czekać ludziom z przeczytaniem tej książki. mam 14 lat, książka bardzo fajna.
prawda; fabuła snuje się wolno ale nie wydaje mi się żeby uważać to za minus powieści pani krystyny, a tym bardziej żeby czekać z jej przeczytaniem (książki oczywiście).
bardzo ciekawe przemyślenia można wysnuć w trakcie i po przeczytaniu tej lektury.
bardzo spodobał się cytat, gdy justyna wyraża swój feminizm i niechęć podporządkowania się mężczyzną.

''[..]malujesz się, mamo, zupełnie niepotrzebnie, przecież nie spodziewamy się gości, ależ ja maluję się dla siebie, nie dla gości, po prostu szalenie lubię to zajęcie.''

nie rozumiem czemu tak dużo osób każe czekać ludziom z przeczytaniem tej książki. mam 14 lat, książka bardzo fajna.
prawda; fabuła snuje się wolno ale nie wydaje mi się żeby uważać to za minus powieści pani krystyny, a tym bardziej żeby czekać z jej przeczytaniem (książki oczywiście).
bardzo ciekawe przemyślenia można wysnuć w trakcie i po przeczytaniu tej lektury.
bardzo...

Książka - jak na Siesicką - raczej nietypowa, bo nie dla nastolatek i o nastolatkach. Co nie oznacza, że jest gorsza, chociaż małoletni czytelnicy mogą być zawiedzeni.
Akcja, jak to u pani Krysi, snuje się niespiesznie, w tym jednak tkwi urok jej powieści. Nie pogoń za sensacją, galopujące wydarzenia - ale zatrzymanie się, aby przemyśleć to i owo. Do tego piękny język, trafne spostrzeżenia i psychologiczna głębia; zaiste, jest to książka o trudnych i skomplikowanych relacjach międzyludzkich, ale też o życiu w zgodzie z samym sobą. Do mnie przemawia.

Książka - jak na Siesicką - raczej nietypowa, bo nie dla nastolatek i o nastolatkach. Co nie oznacza, że jest gorsza, chociaż małoletni czytelnicy mogą być zawiedzeni.
Akcja, jak to u pani Krysi, snuje się niespiesznie, w tym jednak tkwi urok jej powieści. Nie pogoń za sensacją, galopujące wydarzenia - ale zatrzymanie się, aby przemyśleć to i owo. Do tego piękny język,...

Czytam Siesicką z sentymentu. W moich latach nastoletnich pisarka była bardzo popularna.
Książeczka (bo niewiele ponad 100 stron) zupełnie inna niż do tej pory przeczytane przeze mnie książki tej autorki. Raczej nie dla młodzieży, może starszej.
Justyna po 20 latach wraca do kraju i próbuje poukładać sobie swoje życie po rozwodzie i od nowa nawiązać nić porozumienia z córką Marią, pozostawioną jako 5 letnie dziecko przez matkę w kraju.
Czy to się uda? na razie to Maria, Piotr- jej mąż, Justyna to plątanina niedomówień i kłamstw.
Dużo prawd żywcem z życia wziętych, często wręcz brutalnych, np.:
"A mój ojciec? (pyta Maria)
- Wyszłam za niego, ponieważ ty miałaś się urodzić (...)
- Przecież z nim spałaś!
- Tak, ale nie kochałam go wtedy
- Mamo!
- Nie kochałam go. Nigdy"
Zbyt szczere? Wydaje mi się, że często ludzie dążą do prawdy, a później nie potrafią tego znieść.
I jeszcze jeden przykład, pięćdziesięcioletnia Justyna mówi:
"- Chciałabym zmienić życie.
- Ludzie w naszym wieku chorują na to pragnienie i najczęściej z nim umierają.
- (...)
- Pośrodku drogi (...)"
Propozycja dla lubiących kiedyś Siesicką, teraz młodzi już chyba tego nie czytają :)

Czytam Siesicką z sentymentu. W moich latach nastoletnich pisarka była bardzo popularna.
Książeczka (bo niewiele ponad 100 stron) zupełnie inna niż do tej pory przeczytane przeze mnie książki tej autorki. Raczej nie dla młodzieży, może starszej.
Justyna po 20 latach wraca do kraju i próbuje poukładać sobie swoje życie po rozwodzie i od nowa nawiązać nić porozumienia z...

Książka,jak dla mnie trochę zakręcona,oczywiście też o sytuacji rodzinnej,ale jednak ja nie do końca zrozumiałam fabułę.Nie wiem może trudne jest życie,na miłość zawsze jest czas,nigdy się nie przeterminuje,a może o coś innego chodziło autorce.Ogromnym plusem jest język,w końcu to Pani Krystyna,która pięknie pisze:)

Książka,jak dla mnie trochę zakręcona,oczywiście też o sytuacji rodzinnej,ale jednak ja nie do końca zrozumiałam fabułę.Nie wiem może trudne jest życie,na miłość zawsze jest czas,nigdy się nie przeterminuje,a może o coś innego chodziło autorce.Ogromnym plusem jest język,w końcu to Pani Krystyna,która pięknie pisze:)

Świetna, ale dla dojrzałego czytelnika. Dziewczęta - odłożyć na półkę i poczekać, aż minie co najmniej 10 lat małżeństwa!

Świetna, ale dla dojrzałego czytelnika. Dziewczęta - odłożyć na półkę i poczekać, aż minie co najmniej 10 lat małżeństwa!

Do tej książki sięgnęłam po raz drugi. Tym razem nie wypożyczona z biblioteki,a jest ona moją własnością. Leżała na półce i czekała. Sięgnęłam po nią w niedzielny poranek i po dwóch godzinach lektury skończyłam. 114 stron przeczytałam dosyć szybko. Tak jak wspomniałam to moje drugie podejście. Dwa lata temu dodałam tę książkę do przeczytanych i oceniłam na 3 gwiazdy co jest równoznaczne ze "słabą" opinią. Nie rozumiem dlaczego. Przejrzałam opinie czytelników. Dzielą się oni na tych,których to wydanie porywa i podoba im się oraz na te osoby,które stwierdzają,że książka nuży i ledwo co można dobrnąć do końcu.
Mnie osobiście ta lektura wciągnęła. Czytałam ją uważnie zakreślając ołówkiem wybrane fragmenty. Do książek Siesickiej trzeba dorosnąć. Historia z jaką stykamy się dotyczy około 50 letniej Justyny, która przylatuję do córki po 20 latach rozłąki. Opowiadanie może nie zaskakuje,ale uświadamia,że miłość to uczucie,które wymaga dużo zrozumienia i aby kochać musimy walczyć z własnymi słabościami. Często jest ciężko. Jesteśmy rozdarci, nie wiemy jakiego dokonać wyboru. Siesicka porusza istotne aspekty jakimi jest zobowiązanie, szczerość. Warto sięgnąć po tę książkę. Nie znajdziemy tu niespodziewanych zwrotów akcji,ale lektura pozwoli na uporządkowanie myśli.

Do tej książki sięgnęłam po raz drugi. Tym razem nie wypożyczona z biblioteki,a jest ona moją własnością. Leżała na półce i czekała. Sięgnęłam po nią w niedzielny poranek i po dwóch godzinach lektury skończyłam. 114 stron przeczytałam dosyć szybko. Tak jak wspomniałam to moje drugie podejście. Dwa lata temu dodałam tę książkę do przeczytanych i oceniłam na 3 gwiazdy co...

Justyna po 20 latach wraca do Polski. Jedzie do swojej córki, którą w wieku 5 lat pozostawiła z ojcem w ojczyźnie. Powodem jej wyjazdu był mężczyzna, a powrotu pragnienie zbudowania relacji z jedynym dzieckiem, Marią.
Książka pokazuje zawiłe relacje na linii matka - córka. Ujawnia, że niełatwo odbudować utracone więzi.
Uwidacznia, że jeśli w dzieciństwie zabrakło bardzo ważnego bodźca to człowiek nie zostanie prawidłowo ukształtowany.
Czytanie nie było samą przyjemnością, ponieważ natrafiłam na kilka błędów w druku!
Polecam ją wszystkim którzy pragną zagłębić się w skomplikowane relacje międzyludzkie.

Justyna po 20 latach wraca do Polski. Jedzie do swojej córki, którą w wieku 5 lat pozostawiła z ojcem w ojczyźnie. Powodem jej wyjazdu był mężczyzna, a powrotu pragnienie zbudowania relacji z jedynym dzieckiem, Marią.
Książka pokazuje zawiłe relacje na linii matka - córka. Ujawnia, że niełatwo odbudować utracone więzi.
Uwidacznia, że jeśli w dzieciństwie zabrakło bardzo...