Lisabeth Salander ponownie zawładnęła moim czasem. Ostania część sagi Millenium zajęła mi nieco więcej czasu, niż dwie poprzednie, a to dlatego, że zabrakło tak porywających akcji jak na przykład w Dziewczynie, która igrała z ogniem. Zamek z piasku, który runął, to przede wszystkim retrospekcja wydarzeń, które doprowadziły do ubezwłasnowolnienia Lisabeth. Poznajemy życiorysy wszystkich osób wplątanych w tą sprawę, a są one naprawdę bogate. Pojawia się kilka nowych, ważnych postaci i momentami można na dobre zgubić wątek. Dodatkowo te szwedzkie imiona i nazwiska plączą się ze sobą i tworzą w głowie (przynajmniej mojej!) bezkształtną masę. Były momenty, że ciężko było przebrnąć przez kolejny, przydługi, nudnawy opis biograficzny, jednak warto było dotrwać do końca. Najbardziej wciągający, dla mnie, był moment procesu Lisabeth. Nie mogłam oderwać się od książki, gdy Annika punktowała doktora Teleboriana i prokuratora Erstroma, a gdy za zgodą Salander, w sądzie puszczono nagranie z gwałtu, to myślałam, że połknę książkę w całości!!
Podsumowując całą trylogię: dawno nie czytałam tak genialnie skleconej powieści! Nie sposób się oderwać od przygód Mikaela i historii Lisabeth. Szkoda, że już nie powstanie dalszy ciąg ich historii. Jak wiadomo autor Millenium nie żyje :( Bibliotekarka sprzedała mi historię, jakoby Larsson został zamordowany, a nie zmarł na zawał serca, jak brzmi oficjalna wersja. Ponoć autor Millenium, prywatnie dziennikarz, odkrył wiele niewygodnych faktów związanych zarówno ze szwedzkim rządem, jak i ugrupowaniami neofaszystowskimi działającymi nadal w kraju.
Larsson nie doczekał sukcesu swojej powieści. W testamencie zapisał cały swój majątek jednemu z urupować, w których czynnie działał. Jednak nie był to testament poświadczony więc cały jego majątek, oraz przyszłe wpływy z książek trafiły w ręce ojca i brata Larssona. Najbardziej pokrzywdzona w tej historii jest wieloletnia partnerka autora Millenium, która z racji tego, że w świetle prawa nie była jego małżonką, nie otrzymała ani grosza. Jednocześnie jest ona w posiadaniu komputera Larssona, na którym ponoć zostało zapisane 200 stron czwartej części sagi, oraz ogólny koncept dalszej historii.

Lisabeth Salander ponownie zawładnęła moim czasem. Ostania część sagi Millenium zajęła mi nieco więcej czasu, niż dwie poprzednie, a to dlatego, że zabrakło tak porywających akcji jak na przykład w Dziewczynie, która igrała z ogniem. Zamek z piasku, który runął, to przede wszystkim retrospekcja wydarzeń, które doprowadziły do ubezwłasnowolnienia Lisabeth. Poznajemy...