Tatiana Romanowa była jedną z carskich córek, z domu z tradycjami. Jednak jej życie bynajmniej nie było różowe. W tamtych czasach w Rosji trwały zamieszki, a celem była jej rodzina. Pewnego dnia poznaje brzemienną Darię, siostrę garderobiany, która uciekła z płonącej fabryki. Dziewczyna z początku nie ufała Tanii, ale ta dzięki niej zobaczyła rzeczy, jakich nigdy nie widziała: obrazy nędzy w dzielnicy fabrycznej. Dodatkowo zmartwień dokłada bohaterce zarówno niezrównoważona matka caryca, „szalona jak kapelusznik”, przeciwko której intryguje babka. Ojciec, car udaje, że nie widzi nic, prowadząc nocne życie hulaki. Ostre ataki choroby (hemofilii) jej brata, sprowadzają do ich domu Rasputina, syberyjskiego uzdrowiciela. Jednak ten pozornie „dobry lekarz” odsłania przed Tanią swoje prawdziwe oblicze- podłość i nieokiełznane żądze. Jednakże jej matka, głucha naprawdę, tak bardzo się od niego uzależniła, że chroni go za wszelką cenę.

Tania dorasta widząc to wszystko, wmawiając sobie, że taki jest ten świat. Ale są w nim też jasne barwy. Zadurzenie, które przychodzi w wieku 14 lat, które potem zmienia się w przyjaźń, a potem prawdziwa miłość. Bohaterka budzi podziw, bo dzielnie pracuje jako pielęgniarka w szpitalu, do którego napływają ofiary niemiecko-rosyjskiej wojny. Tam też poznaje rannego chłopca Michała, któremu ratuje życie…

Pisarka także zaoferowała w swojej powieści historyczny przekrój przez Rosję roku 1915 i dalej. Tajna policja, radykalnie nastawieni robotnicy z ukrytymi bombami, nienawiść do carskiej rodziny i spustoszenie. Nie można ufać nikomu. Szykany i ohydne plotki, a także bolszewicy, którym nikt nie odważył się przeciwstawić zmuszają Tanię i jej rodzinę do podróży na Syberię, porzucenia domu, tego co znane. Co ich czekało na Syberii oprócz zimna i rozpaczy?

Tatiana jawi się czytelnikom jako dziewczyna bardzo dojrzała (dojrzalsza od rodziców, sióstr), silna, odważna, jako osoba, która ma nadzieję i wierzy w miłość. Gdy nadeszła ta noc, z ciężkim sercem zmienia tożsamość… Jak pisze autorka w posłowiu „Prawdziwej Tatianie nie było dane przed nim uciec (tj. mrokiem), ale powieściowej udało się go pokonać i żyje- na tych stronach i w naszym sercach.”

Powieść mimo, że fikcyjna, jednak poprzez narrację z perspektywy bohaterki i tła historycznego nabiera dużego prawdopodobieństwa i realności. A taka konstrukcja zakończenia pozwoliła na ujawnienie prawdy o krzywdach, które spotkało carską rodzinę. Natomiast fikcyjni bohaterowie i pewne wydarzenia oraz lekkie pióro pisarki dostarczyły dawki romantyzmu i uroku, uczyniły fakty historyczne bardziej przystępne.

Mogę polecić „Córkę Carycy" tym, którzy cenią dobrą lekturę opartą na tle historycznych wydarzeń, nawet jeśli jest ubarwiona fikcją. Myślę, że czytanie o losach Tatiany w Rosji w przededniu rewolucji nie pozostawi obojętnym na przedstawione problemy i skłoni do refleksji, że „wszyscy jesteśmy częścią historii, każdego dnia dokładamy do niej nasze czyny”.

Tatiana Romanowa była jedną z carskich córek, z domu z tradycjami. Jednak jej życie bynajmniej nie było różowe. W tamtych czasach w Rosji trwały zamieszki, a celem była jej rodzina. Pewnego dnia poznaje brzemienną Darię, siostrę garderobiany, która uciekła z płonącej fabryki. Dziewczyna z początku nie ufała Tanii, ale ta dzięki niej zobaczyła rzeczy, jakich nigdy nie...