Zaraz po studiach, jako świeży psycholog, podjęłam pracę w ośrodku dla osób zaburzonych psychicznie. Tam połączyłam teorię z praktyką i poznałam szeroką gamę ludzkich zachowań wykraczających poza normy społecznie przyjęte. To cenne doświadczenie będzie ze mną już na zawsze. Dlatego nie mogłam pominąć lektury Pauliny Grych opisującej historię ludzi, którzy zmagają się ze swoją chorobą. Zwłaszcza, że na polskim rynku literackim nie ma w czym przebierać.

Książka „Schiza” trafiła do moich rąk drugi raz. I bardzo się ucieszyłam, że już u mnie zostanie. Temat zaburzeń psychicznych pojawia się w ogólnej świadomości od niedawna. Wcześniej osoby niedostosowane do społeczeństwa zamykano w szpitalach psychiatrycznych i izolowano. Obecnie się to zmienia. Powstają dzienne oddziały i ośrodki wsparcia, gdzie zatrudnienie są wykwalifikowani specjaliści. Głównym celem jest usamodzielnienie i wprowadzenie w życie osoby z trudnościami. Ale też uczenie społeczeństwa tolerancji.

Paulina Grych porusza temat grupy ludzi zdiagnozowanych i tych bez diagnozy. Łączy ich jedno: cierpienie z powodu trudności w funkcjonowaniu. Książka opisuje zachowania i myśli, które są inne i dziwne.

Bohaterami są pacjenci oddziału dziennego psychiatrycznego w Szczecinie. Autorka mierzy się z opisaniem takich chorób jak zaburzenie osobowości typu Borderline (Diana), schizofrenia (Beata), Zespół Stresu Pourazowego (Marek). I choć uważam, że temat nie został wyczerpany, a Grych czasami opierała się na stereotypach, to jestem szczęśliwa, że odważyła się na poruszenie takiego tematu.

Cieszy mnie pokazanie zaburzenia jako jednej z części człowieka, która nie musi decydować o całym jego życiu. ‘Schizofrenik’ przeżywa, pragnie, kocha i nienawidzi – czyli nie różni się od przeciętnego człowieka. Potrzebuje zrozumienia, jak każdy z nas.

Głowni bohaterowie mają swoją historię a ich losy są raczej pozytywnie przedstawione i łączą się w całość. To daje nadzieję na zmiany na lepsze. Pozytywne przesłanie książki do mnie przemawia.

Prosty język pozwala sięgnąć po książkę osobom z poza branży „pomagaczy”. Fabuła bardzo wciąga i szybko brnie dalej w kolejne zawiłości bohaterów. Zabieg przechodzenia z przeszłości w przyszłość pozwala dobrze poznać losy bohaterów i się z nimi zidentyfikować.

Zaraz po studiach, jako świeży psycholog, podjęłam pracę w ośrodku dla osób zaburzonych psychicznie. Tam połączyłam teorię z praktyką i poznałam szeroką gamę ludzkich zachowań wykraczających poza normy społecznie przyjęte. To cenne doświadczenie będzie ze mną już na zawsze. Dlatego nie mogłam pominąć lektury Pauliny Grych opisującej historię ludzi, którzy zmagają się ze...