Brzydko to zabrzmi ale przeczytałam tą książkę po śmierci Tadeusza Mazowieckiego, ponieważ pomyślałam sobie że prof Bartoszewski też wkrótce może stać się tylko (lub aż) "kartą historii".

Minął już jakiś czas a ja nadal nie mogę wyjść z podziwu dla Profesora. Podziwiam to, że w całym szaleństwie jakim była wojna pozostał człowiekiem. Potrzeba do tego niezwykłej siły charakteru i oceanu wewnętrznego dobra. Niewielu potrafiło przetrwać to wszystko co Profesor i nie kipieć żądzą zemsty. Z braku lepszego słowa - SZACUN :)

Profesor Bartoszewski niezwykłym człowiekiem jest bez dwóch zdań. Jego sposób opowiadania i przemyślenia są fascynującą lekturą.
Jedną gwiazdkę odjęłam za formę, która dla mnie była trudna. Wiele dat, mnóstwo nazwisk, nazw, pseudonimów. Trzeba się mocno skupić. Książka napisana jest w formie wykładu. Ja - jako "niehistoryk" - oczekiwałam opowiadania/powieści. Po namyśle zupełnie nie wiem skąd mi to przyszło do głowy. W końcu Profesor jest historykiem, więc moje oczekiwanie było co najmniej dziwne:)
Tak czy owak, trudno mi się czytało ale dałam radę. Cieszę się bardzo, że nie zniechęciła mnie "wykładowość" książki, ponieważ jest to pozycja przekrojowa taktująca o ważnych wydarzeniach z perspektywy człowieka, który był "w środku". To bardzo cenna relacja.

Brzydko to zabrzmi ale przeczytałam tą książkę po śmierci Tadeusza Mazowieckiego, ponieważ pomyślałam sobie że prof Bartoszewski też wkrótce może stać się tylko (lub aż) "kartą historii".

Minął już jakiś czas a ja nadal nie mogę wyjść z podziwu dla Profesora. Podziwiam to, że w całym szaleństwie jakim była wojna pozostał człowiekiem. Potrzeba do tego niezwykłej siły...