Jako zbiór anegdotek jest do doskonałe uzupełnienie do historii Indii w dwudziestym wieku. Wykładowca może na przykład zebrać sobie stąd różne smaczki i ubarwiać nimi wykład. Ale jako historia Indii książka broni się już mniej. Bo też jest to książka napisana przez dziennikarza, więc jest to po troszę historia jego życia, po części historia Indii a po części zbiór uzyskanych przez dziennikarza w wywiadach informacji i zebranych skądinąd ciekawostek. Ale w efekcie nie jest to ani reportaż ani monografia. Drugą wadą jest dla mnie sposób, w jaki poglądy autora rzutują na sposób opisu. Widać, że nie lubił Nehru i Gandhiego, a sercem był bliżej Patela i hinduskich nacjonalistów. I w porządku, miał do tego pełne prawo. Ale jeśli pisze się historię kraju, to takie poglądy nie powinny prowadzić do przemilczenia pewnych ważnych wydarzeń czy ich skrótowego opisu. Chodzi mi o zabójstwo Gandhiego, które przedstawiono tak skrótowo i wybiórczo, że w zasadzie nie wiadomo kto zabił i po co.
Moja recenzja ukazała się w Przeglądzie Orientalistycznym 2010, nr 3–4 (234–235).

Jako zbiór anegdotek jest do doskonałe uzupełnienie do historii Indii w dwudziestym wieku. Wykładowca może na przykład zebrać sobie stąd różne smaczki i ubarwiać nimi wykład. Ale jako historia Indii książka broni się już mniej. Bo też jest to książka napisana przez dziennikarza, więc jest to po troszę historia jego życia, po części historia Indii a po części zbiór...