Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fantastycznie napisany zbiór mądrych przemyśleń na temat Korei.

Fantastycznie napisany zbiór mądrych przemyśleń na temat Korei.

To jest druga Ćakra. Książka stanowi chaotyczny zbiór tekstów autora z różnych czasów, tak nowych, jak i często z lat 90. i miejscami zdezaktualizowanych. Niektóre zdania są wewnętrzne sprzeczne, a błędów jest multum i to poważnych. K. Mroziewicz twierdzi, że Pawi Tron wywieźli Brytyjczycy, że król Jerzy V nakazał przenosić okresowo zimową stolicę między Kalkutą a Delhi, że krowy są święte, bo chronili je buddyści a zjadali muzułmanie, że na Południu Indii żyją niemal tylko hinduiści... A przecież powszechnie wiadomo, że Pawi Tron wywiózł Nadir Szach, stolicę z Kalkuty do Delhi przeniesiono raz, krowy uczyniono świętymi w tradycji hinduskiej, a na Południu jest też dużo chrześcijan i muzułmanów, na przykład w Kerali. Można tak długo wymieniać. To nie przystoi osobie uważanej za znawcę Indii.
Poza tym humor jest niesmaczny i nie przystoi z kolei dyplomacie. Mroziewicz pisze o ,,paszczach rosyjskich tirówek'' i o tym, że w w piśmie dewanagari znak ,,ya'' wygląda jak - cytuję - ,,cipka''. To miało być śmieszne? To mają być wypowiedzi byłego ambasadora RP w Indiach? Wstyd.
Tę książkę należy omijać równie szerokim łukiem co Ćakrę, czyli kołową historię Indii.

To jest druga Ćakra. Książka stanowi chaotyczny zbiór tekstów autora z różnych czasów, tak nowych, jak i często z lat 90. i miejscami zdezaktualizowanych. Niektóre zdania są wewnętrzne sprzeczne, a błędów jest multum i to poważnych. K. Mroziewicz twierdzi, że Pawi Tron wywieźli Brytyjczycy, że król Jerzy V nakazał przenosić okresowo zimową stolicę między Kalkutą a Delhi, że...

To znacznie bardziej podróż do wnętrza siebie niż do Indii. Na ile ta pierwsza podróż jest autentyczna wie tylko autor, ale wierzę mu, że tak jest. Ale ta druga mnie nie przekonuje. W zasadzie brak jakiegoś motywu przewodniego, jakiejś myśli porządkującej te indyjskie doświadczenia. Ja wiem, zgodnie z nazwą to jest Masala, mieszanka. Ale garam masala przynajmniej to mieszanka starannie dobranych przypraw, które komponują się w jeden smak. Tu mamy raczej miszmasz. I niekiedy te impresje są pozbawione głębi, już nie mówiąc o doczytaniu, albo wręcz dziwaczne, jak oniryczna scena walki Jezusa Chrystusa z którymś hinduskim bogiem (czy to był Kryszna?). Widocznie ani nie pojąłem po co ona miała być ani co miała powiedzieć o Indiach. I to drugie odnosi się do całej książki.

To znacznie bardziej podróż do wnętrza siebie niż do Indii. Na ile ta pierwsza podróż jest autentyczna wie tylko autor, ale wierzę mu, że tak jest. Ale ta druga mnie nie przekonuje. W zasadzie brak jakiegoś motywu przewodniego, jakiejś myśli porządkującej te indyjskie doświadczenia. Ja wiem, zgodnie z nazwą to jest Masala, mieszanka. Ale garam masala przynajmniej to...